Paradijs hier, echt!
Door: Joke
Blijf op de hoogte en volg Joke
27 Juli 2011 | Verenigde Staten, Portland
Paradise!
Aan deze mooie song van Phil Collins (en Promise) moeten we wel denken nu we in Paradise verblijven. De nachten zijn koud hier. Overdag nog het raam open, ’s nachts maar beter niet. Een warm ontbijt met eggs 'any style' en we kunnen er weer helemaal tegenaan. Iemand moet hier ooit zijn geweest en hebben bedacht dat het hier een paradijs is, we kunnen het alleen maar beamen! Paradise is het basiskamp voor het beklimmen van de top, die beklimming wordt vaak als oefening gebruikt voor zwaardere expedities. Maar we zien ook mensen met uitrusting als sneeuwschoenen, van die sneeuwtennisrackets (ben even de naam kwijt) etc. Er hangt een echt wintersportsfeertje, met om je heen alleen maar besneeuwde bergen, een strakblauwe lucht en heerlijke temperatuur is die vergelijking niet zo moeilijk te maken. Paradise. Met de auto maken we een rit naar de zuidoostkant van Mount Rainier. Er groeien heel veel en kleurrijke bloemen, echte alpine bloemen. De Amerikaanse volnamen zullen we jullie besparen, maar ik noem toch Avalanche Lily, Indian Paintbrush. Onderweg voor onze Jeep een grote bergmarmot, die geven we kans om de overkant te bereiken zonder schade op te lopen. Ook veel watervallen, stroompjes, rivierbeddingen met alleen maar stenen en steeds de aanwezigheid van die enorme besneeuwde bergtop van Mount Rainier, hij is overal en altijd aanwezig: geweldig! We besluiten de Silver en Bench Lake wandeling te doen, echter na ca. 1 km. moeten we omdraaien, het wandelpad bestaat alleen nog maar uit sneeuw. En daar hebben we niet de juiste uitrusting voor meegenomen. Dan maar iets verderop de Box Canyon Loop, die is goed begaanbaar maar minder spectaculair. We ontmoeten de fitte oudere Amerikaanse Dan uit Hawaii, die de zomers hier doorbrengt als ranger. Hij bezoekt regelmatig Europa en Nederland and loves the Dutch krokets, haha. Hebben we vaker gehoord hier. Hij vertelt dat er dit jaar al 26 meter sneeuw is gevallen i.p.v. tussen 10-15 meter gebruikelijk, zelfs sneeuwval tot diep in juni. Hoezo opwarming van de aarde? Vandaar dat veel wegen en paden nog afgesloten zijn. Er wordt hard aan gewerkt die zo snel mogelijk open te krijgen voor de toeristen. We hebben Dan geleerd hoe je Gouda uitspreekt (Gauwda i.p.v. Koeda) maar die G blijft toch een probleem. Na deze leuke ontmoeting rijden we naar Ohanapecosh Entrance waar we de Grove of the Patriarchs trail door bos en heuvels doen met een leuk en eng hangbruggetje onderweg waar maar één persoon tegelijk op mag. Nog een stop bij Reflection Lake waarin Mnt. Rainier gebruikelijk in het echt én gespiegeld is te fotograferen, maar het meer ligt nog vol ijsschotsen. We rijden naar Longmire en eten daar iets kleins voor de begrippen hier (gedeeld soep en wrap), bezoeken het superkleine museum en doen een korte wandeling de Trail of the Shadows. Bij het Wilderness Information Center vragen we of de oostelijke route voor morgen richting Mount St. Helens wel open is? Dat is niet het geval, dus onze plannen moeten gewijzigd worden. Goed dat we het gevraagd hebben. We nemen dan dus de westelijke route. Of we dan nog tijd hebben om Ape Cave te bezoeken zien we wel. Aan weersomstandigheden kan niemand iets doen en we maken ons er niet druk om. Terug naar ’t paradijs, waar de zon nog hoog aan de hemel staat en we op het terras van de Paradise Inn van koffie, ijs maar vooral van de zon genieten. Vlak na het diner zien we in levende lijve een vos op nog geen 25 meter afstand. ’s Avonds weer een andere, dit keer vrouwelijke ranger in de lobby met haar Power Point presentatie over de historie van Mount Rainier National Park. Leuk mens, belangstelling voor ieder die dat wil. Ze werkt in Engeland. Presentatie deed ze goed! Weer een mooie dag kunnen bijschrijven in het logboek.
Aan de receptie betaald van wat er nog open stond aan drankjes en maaltijden, Frans rijdt de auto voor en we laden de bagage in en dan begeven we ons richting Mount St. Helens, noodzakelijk via de westelijke route vanwege afgesloten wegen. Pas in Morton hebben we weer gsm bereik. Hier doen we weer wat boodschapjes bij Thriftway en ze hebben zowaar bruine broodjes. Dat soppige witbrood zijn we aardig zat. Aan het begin van Mnt. St. Helens park de picknick gebruikt. Vanaf daar overal om ons heen zijn hoge bergen vol grote groene bomen. Eerst zien we St. Helens niet eens, pas na een paar bergen gepasseerd te zijn doemt “ze” op. Het is duidelijk: een berg zonder top. Overal bordjes dat we ons in de ‘blast area’ begeven, op eigen risico. We vertrouwen er toch maar op. We zien veel grijze, afgebroken bomen en kale gebieden rondom de berg. Het verhaal van deze vulkaan: begin 1980 begint er wat activiteit in de berg, op 27 maart van dat jaar begint de boel te borrelen. Er worden metingen en onderzoeken gedaan en er wordt uitgerekend hoe de vulkaan zal uitbarsten. Het gebied wordt geëvacueerd. Sommigen mensen blijven toch, ondanks het dreigende gevaar. Er blijven journalisten, onderzoekers en boswachters aanwezig in het gebied. Op zondag 18 mei 1980 beginnen de aardverschuivingen. Bij de eerste grote aardverschuiving barst de top van de vulkaan af. Met de uitbarsting word as en ander vulkanisch materiaal de lucht ingezonden. De ontploffing brengt vuren en grote modderstromen op gang. Alles rondom de vulkaan wordt bedekt onder een metersdikke laag as. De harde wind van de ontploffing blaast alle bomen om als luciferhoutjes of spatten gewoonweg uit elkaar en planten verdorren onmiddellijk door de hitte, de lucht die blaast is gigaheet. De vulkaanstorm raast met een snelheid van 300 mijl per uur, de temperatuur is 350 graden Celsius. Rondom de vulkaan overleeft bijna niets. Een gebied van 180 vierkante kilometer wordt weggevaagd en verwoest. Dieren verbranden of overlijden aan het inademen van as, in totaal zo'n 7.000 grote dieren (rendieren, beren etc.). Dagen later gaan veel auto's kapot doordat het as doorgedrongen is in de motoren. De mensen rond de vulkaan overlijden bijna allemaal door het inademen van as. Er sterven totaal 57 mensen. Sinds die uitbarsting heet de berg voor de bewoners van de regio de ‘Vuurberg’. Na de uitbarsting is er in een groot gebied rond de vulkaan helemaal niets meer. Het dal is opgevuld met as en modder. Later worden nieuwe bomen geplant, men graaft eerst de harde lagen as weg en daaronder zit de vruchtbare laag. De bomen groeien wel, maar het blijft toch een woest en grijs gebied. Dieren zijn inmiddels teruggekeerd. Het is nog steeds heel goed te zien wat de natuur hier teweeg heeft gebracht. Er wordt minutieus in de gaten gehouden door seismologen hoe het met de berg is gesteld, dus het gebied is goed beschermd en indien nodig zullen er weer maatregelen worden aangekondigd. Want vroeg of laat barst de vulkaan weer uit. De film Dante’s Peak geeft het waar gebeurde verhaal van Mount St. Helens aardig weer. We rijden naar het observatorium van Johnston Ridge (omringd door bloemenweiden!) en daar is een uitgebreide expositie en een film te zien over de ramp. Het is in de filmzaal muisstil, bij de beelden wordt je dat vanzelf. Heel goed weergegeven en pakkende beelden. Wat een enorme impact heeft deze gebeurtenis op de streek gehad en nog. Indrukwekkend hier geweest te zijn! Dan rijden we het park uit en voor de 3e (!) keer vandaag steekt er een hert over vlak voor onze auto. Maar goed dat we geen 60 mijl per uur rijden, want dan is of de auto beschadigd of het hert aangereden. Na een take away espresso 2 shots rijden we het laatste stukje naar Cougar waar we één nacht slapen. Het is een soort camping, waar naast een enkele tent en campers (RV's) wat cabins staan waarvan wij nr. 9 hebben. Het is keurig en ruim. De bedden zijn erg hoog. een soort klauterpartij voordat je erin ligt. Verder keurig en als je weet wat het kost: prima. We drinken een glaasje op het terras en in de zon en aangezien ze hier wireless internet hebben kunnen de verslagen weer op de weblog. Bij deze!
Het is een bepaald sfeertje dit complexje, lekker informeel 'ons kent ons' en waarschijnlijk een adres waar mensen hun RV het hele jaar hebben staan en men vooral geniet van het buitenleven en het meer hier aan de overkant. Aardig zijn ze wel in het resto. Aan de receptie een wat stugge madammeke, maar die nemen we op de koop toe.
iNet te vroeg opgestaan, Ape Cave opent pas 10.00 uur. Eten weer in het volgens onze termen restaurantje/cafetaria, lachen hoor. Rond 09.45 uur vertrekken we daarheen, omdat er gisteren geen tijd meer voor was i.v.m. de omweg rond Mount St. Helens en Ape Cave 5 uur dichtging. Hier is een lavatunnel van 4 km. lengte die 1900 jaar geleden is gevormd. Een wonder van de natuur. Oorspronkelijk was hier een rivierbedding, maar een vulkaanuitbarsting vulde deze met lava hetgeen niet gelijkmatig stolde. De buitenste lagen koelden al snel af, maar de binnenste stroomden nog door en holden op die manier een grot uit. Het gedeelte van de tunnel dat wij deden (Lower Cave) is ca. 2 meter breed en 2 à 3 meter hoog. Met een gehuurde gaslantaarn, warme kleding en goede schoenen loop je over, langs en tussen de bizar gevormde lava. De tunnel werd in 1947 ontdekt. De naam Ape Cave werd gekozen omdat de padvindersgroep die de tunnel onderzocht The Apes heette. Weer een bijzondere ervaring rijker! Rond de middag een stop bij de supermarkt voor verse bagels en wat kleine dingen. Ze hebben hier zelfs een Drive Thru Pharmacy, soms verbazen we ons over het bestaan van dergelijke dingen. De navigatie begeleidt ons daarna weer goed richting centrum Portland, waar we ons hotel hebben. Portland, ook wel PDX (naar de afkorting van de luchthaven) of Beervana (Seattle = Nirvana) genoemd vanwege de vele bierbrouwerijen. Het hotel heeft valet parking, dus de Jeep wordt in de garage gezet. Een mooie kamer hier. De badkamer is erg groot en wat we nog nooit hebben gehad: een dubbele douchekop (dus geen 2 aparte maar 1 met 2 koppen). Is erg lekker kan ik zeggen! Na dat opfrissen en verkleden gaan we met de benenwagen de buurt verkennen. We zitten echt om de hoek van het centrale en autovrije plein Pioneer Square, best gezellig. We scoren een Starbucks mok van Portland voor de verzameling, da’s nr. 2 deze reis dus dat gaat goed. Verder hebben we veel tijd doorgebracht in Powell’s City of Books, met meer dan 1 miljoen boeken een eldorado voor boekenwurmen. Je kunt er best een hele dag doorbrengen, maar we hebben vanwege het gewicht van al die boeiende boeken toch beperkingen. We shoppen een half uurtje bij Nordstrom, een mooi warenhuis à la Bijenkorf (geen salestax in Oregon én sale!). Helaas hebben we geen tijd meer om de Rose of de Japanese of de Chinese Gardens te bezoeken doordat we veel tijd zijn kwijtgeraakt met Ape Cave vandaag. ’s Avonds eten we om de hoek bij Brasserie Montmartre, het is zoals het klinkt een Frans restaurant. En ja, wat neem je daar: gegratineerde uiensoep en een lekker stukje vlees met hele dunne Franse frietjes en een (... er staat niet één) goed glas Franse wijn.
Wat is het leven toch mooi.
Aan deze mooie song van Phil Collins (en Promise) moeten we wel denken nu we in Paradise verblijven. De nachten zijn koud hier. Overdag nog het raam open, ’s nachts maar beter niet. Een warm ontbijt met eggs 'any style' en we kunnen er weer helemaal tegenaan. Iemand moet hier ooit zijn geweest en hebben bedacht dat het hier een paradijs is, we kunnen het alleen maar beamen! Paradise is het basiskamp voor het beklimmen van de top, die beklimming wordt vaak als oefening gebruikt voor zwaardere expedities. Maar we zien ook mensen met uitrusting als sneeuwschoenen, van die sneeuwtennisrackets (ben even de naam kwijt) etc. Er hangt een echt wintersportsfeertje, met om je heen alleen maar besneeuwde bergen, een strakblauwe lucht en heerlijke temperatuur is die vergelijking niet zo moeilijk te maken. Paradise. Met de auto maken we een rit naar de zuidoostkant van Mount Rainier. Er groeien heel veel en kleurrijke bloemen, echte alpine bloemen. De Amerikaanse volnamen zullen we jullie besparen, maar ik noem toch Avalanche Lily, Indian Paintbrush. Onderweg voor onze Jeep een grote bergmarmot, die geven we kans om de overkant te bereiken zonder schade op te lopen. Ook veel watervallen, stroompjes, rivierbeddingen met alleen maar stenen en steeds de aanwezigheid van die enorme besneeuwde bergtop van Mount Rainier, hij is overal en altijd aanwezig: geweldig! We besluiten de Silver en Bench Lake wandeling te doen, echter na ca. 1 km. moeten we omdraaien, het wandelpad bestaat alleen nog maar uit sneeuw. En daar hebben we niet de juiste uitrusting voor meegenomen. Dan maar iets verderop de Box Canyon Loop, die is goed begaanbaar maar minder spectaculair. We ontmoeten de fitte oudere Amerikaanse Dan uit Hawaii, die de zomers hier doorbrengt als ranger. Hij bezoekt regelmatig Europa en Nederland and loves the Dutch krokets, haha. Hebben we vaker gehoord hier. Hij vertelt dat er dit jaar al 26 meter sneeuw is gevallen i.p.v. tussen 10-15 meter gebruikelijk, zelfs sneeuwval tot diep in juni. Hoezo opwarming van de aarde? Vandaar dat veel wegen en paden nog afgesloten zijn. Er wordt hard aan gewerkt die zo snel mogelijk open te krijgen voor de toeristen. We hebben Dan geleerd hoe je Gouda uitspreekt (Gauwda i.p.v. Koeda) maar die G blijft toch een probleem. Na deze leuke ontmoeting rijden we naar Ohanapecosh Entrance waar we de Grove of the Patriarchs trail door bos en heuvels doen met een leuk en eng hangbruggetje onderweg waar maar één persoon tegelijk op mag. Nog een stop bij Reflection Lake waarin Mnt. Rainier gebruikelijk in het echt én gespiegeld is te fotograferen, maar het meer ligt nog vol ijsschotsen. We rijden naar Longmire en eten daar iets kleins voor de begrippen hier (gedeeld soep en wrap), bezoeken het superkleine museum en doen een korte wandeling de Trail of the Shadows. Bij het Wilderness Information Center vragen we of de oostelijke route voor morgen richting Mount St. Helens wel open is? Dat is niet het geval, dus onze plannen moeten gewijzigd worden. Goed dat we het gevraagd hebben. We nemen dan dus de westelijke route. Of we dan nog tijd hebben om Ape Cave te bezoeken zien we wel. Aan weersomstandigheden kan niemand iets doen en we maken ons er niet druk om. Terug naar ’t paradijs, waar de zon nog hoog aan de hemel staat en we op het terras van de Paradise Inn van koffie, ijs maar vooral van de zon genieten. Vlak na het diner zien we in levende lijve een vos op nog geen 25 meter afstand. ’s Avonds weer een andere, dit keer vrouwelijke ranger in de lobby met haar Power Point presentatie over de historie van Mount Rainier National Park. Leuk mens, belangstelling voor ieder die dat wil. Ze werkt in Engeland. Presentatie deed ze goed! Weer een mooie dag kunnen bijschrijven in het logboek.
Aan de receptie betaald van wat er nog open stond aan drankjes en maaltijden, Frans rijdt de auto voor en we laden de bagage in en dan begeven we ons richting Mount St. Helens, noodzakelijk via de westelijke route vanwege afgesloten wegen. Pas in Morton hebben we weer gsm bereik. Hier doen we weer wat boodschapjes bij Thriftway en ze hebben zowaar bruine broodjes. Dat soppige witbrood zijn we aardig zat. Aan het begin van Mnt. St. Helens park de picknick gebruikt. Vanaf daar overal om ons heen zijn hoge bergen vol grote groene bomen. Eerst zien we St. Helens niet eens, pas na een paar bergen gepasseerd te zijn doemt “ze” op. Het is duidelijk: een berg zonder top. Overal bordjes dat we ons in de ‘blast area’ begeven, op eigen risico. We vertrouwen er toch maar op. We zien veel grijze, afgebroken bomen en kale gebieden rondom de berg. Het verhaal van deze vulkaan: begin 1980 begint er wat activiteit in de berg, op 27 maart van dat jaar begint de boel te borrelen. Er worden metingen en onderzoeken gedaan en er wordt uitgerekend hoe de vulkaan zal uitbarsten. Het gebied wordt geëvacueerd. Sommigen mensen blijven toch, ondanks het dreigende gevaar. Er blijven journalisten, onderzoekers en boswachters aanwezig in het gebied. Op zondag 18 mei 1980 beginnen de aardverschuivingen. Bij de eerste grote aardverschuiving barst de top van de vulkaan af. Met de uitbarsting word as en ander vulkanisch materiaal de lucht ingezonden. De ontploffing brengt vuren en grote modderstromen op gang. Alles rondom de vulkaan wordt bedekt onder een metersdikke laag as. De harde wind van de ontploffing blaast alle bomen om als luciferhoutjes of spatten gewoonweg uit elkaar en planten verdorren onmiddellijk door de hitte, de lucht die blaast is gigaheet. De vulkaanstorm raast met een snelheid van 300 mijl per uur, de temperatuur is 350 graden Celsius. Rondom de vulkaan overleeft bijna niets. Een gebied van 180 vierkante kilometer wordt weggevaagd en verwoest. Dieren verbranden of overlijden aan het inademen van as, in totaal zo'n 7.000 grote dieren (rendieren, beren etc.). Dagen later gaan veel auto's kapot doordat het as doorgedrongen is in de motoren. De mensen rond de vulkaan overlijden bijna allemaal door het inademen van as. Er sterven totaal 57 mensen. Sinds die uitbarsting heet de berg voor de bewoners van de regio de ‘Vuurberg’. Na de uitbarsting is er in een groot gebied rond de vulkaan helemaal niets meer. Het dal is opgevuld met as en modder. Later worden nieuwe bomen geplant, men graaft eerst de harde lagen as weg en daaronder zit de vruchtbare laag. De bomen groeien wel, maar het blijft toch een woest en grijs gebied. Dieren zijn inmiddels teruggekeerd. Het is nog steeds heel goed te zien wat de natuur hier teweeg heeft gebracht. Er wordt minutieus in de gaten gehouden door seismologen hoe het met de berg is gesteld, dus het gebied is goed beschermd en indien nodig zullen er weer maatregelen worden aangekondigd. Want vroeg of laat barst de vulkaan weer uit. De film Dante’s Peak geeft het waar gebeurde verhaal van Mount St. Helens aardig weer. We rijden naar het observatorium van Johnston Ridge (omringd door bloemenweiden!) en daar is een uitgebreide expositie en een film te zien over de ramp. Het is in de filmzaal muisstil, bij de beelden wordt je dat vanzelf. Heel goed weergegeven en pakkende beelden. Wat een enorme impact heeft deze gebeurtenis op de streek gehad en nog. Indrukwekkend hier geweest te zijn! Dan rijden we het park uit en voor de 3e (!) keer vandaag steekt er een hert over vlak voor onze auto. Maar goed dat we geen 60 mijl per uur rijden, want dan is of de auto beschadigd of het hert aangereden. Na een take away espresso 2 shots rijden we het laatste stukje naar Cougar waar we één nacht slapen. Het is een soort camping, waar naast een enkele tent en campers (RV's) wat cabins staan waarvan wij nr. 9 hebben. Het is keurig en ruim. De bedden zijn erg hoog. een soort klauterpartij voordat je erin ligt. Verder keurig en als je weet wat het kost: prima. We drinken een glaasje op het terras en in de zon en aangezien ze hier wireless internet hebben kunnen de verslagen weer op de weblog. Bij deze!
Het is een bepaald sfeertje dit complexje, lekker informeel 'ons kent ons' en waarschijnlijk een adres waar mensen hun RV het hele jaar hebben staan en men vooral geniet van het buitenleven en het meer hier aan de overkant. Aardig zijn ze wel in het resto. Aan de receptie een wat stugge madammeke, maar die nemen we op de koop toe.
iNet te vroeg opgestaan, Ape Cave opent pas 10.00 uur. Eten weer in het volgens onze termen restaurantje/cafetaria, lachen hoor. Rond 09.45 uur vertrekken we daarheen, omdat er gisteren geen tijd meer voor was i.v.m. de omweg rond Mount St. Helens en Ape Cave 5 uur dichtging. Hier is een lavatunnel van 4 km. lengte die 1900 jaar geleden is gevormd. Een wonder van de natuur. Oorspronkelijk was hier een rivierbedding, maar een vulkaanuitbarsting vulde deze met lava hetgeen niet gelijkmatig stolde. De buitenste lagen koelden al snel af, maar de binnenste stroomden nog door en holden op die manier een grot uit. Het gedeelte van de tunnel dat wij deden (Lower Cave) is ca. 2 meter breed en 2 à 3 meter hoog. Met een gehuurde gaslantaarn, warme kleding en goede schoenen loop je over, langs en tussen de bizar gevormde lava. De tunnel werd in 1947 ontdekt. De naam Ape Cave werd gekozen omdat de padvindersgroep die de tunnel onderzocht The Apes heette. Weer een bijzondere ervaring rijker! Rond de middag een stop bij de supermarkt voor verse bagels en wat kleine dingen. Ze hebben hier zelfs een Drive Thru Pharmacy, soms verbazen we ons over het bestaan van dergelijke dingen. De navigatie begeleidt ons daarna weer goed richting centrum Portland, waar we ons hotel hebben. Portland, ook wel PDX (naar de afkorting van de luchthaven) of Beervana (Seattle = Nirvana) genoemd vanwege de vele bierbrouwerijen. Het hotel heeft valet parking, dus de Jeep wordt in de garage gezet. Een mooie kamer hier. De badkamer is erg groot en wat we nog nooit hebben gehad: een dubbele douchekop (dus geen 2 aparte maar 1 met 2 koppen). Is erg lekker kan ik zeggen! Na dat opfrissen en verkleden gaan we met de benenwagen de buurt verkennen. We zitten echt om de hoek van het centrale en autovrije plein Pioneer Square, best gezellig. We scoren een Starbucks mok van Portland voor de verzameling, da’s nr. 2 deze reis dus dat gaat goed. Verder hebben we veel tijd doorgebracht in Powell’s City of Books, met meer dan 1 miljoen boeken een eldorado voor boekenwurmen. Je kunt er best een hele dag doorbrengen, maar we hebben vanwege het gewicht van al die boeiende boeken toch beperkingen. We shoppen een half uurtje bij Nordstrom, een mooi warenhuis à la Bijenkorf (geen salestax in Oregon én sale!). Helaas hebben we geen tijd meer om de Rose of de Japanese of de Chinese Gardens te bezoeken doordat we veel tijd zijn kwijtgeraakt met Ape Cave vandaag. ’s Avonds eten we om de hoek bij Brasserie Montmartre, het is zoals het klinkt een Frans restaurant. En ja, wat neem je daar: gegratineerde uiensoep en een lekker stukje vlees met hele dunne Franse frietjes en een (... er staat niet één) goed glas Franse wijn.
Wat is het leven toch mooi.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
