Op ontdekking op Vancouver Island en het onbekende NW deel van USA, verrassend!
Sommige mensen vragen me waarom ik 'weer' richting Canada en Amerika gaan, dit keer samen met mijn man. We vinden het heel prettige landen om rond te reizen, alles is goed geregeld (auto, accommodaties, wegen) en momenteel is het ook nog gunstig qua dollarkoers.
Dit keer slechts 1400 km. te rijden tijdens onze 19 daagse reis en naast 7 overnachtingen op Vancouver Island volgen de overige 10 nachten in de Verenigde Staten van Amerika en dan nog 1 in het vliegtuig terug.
Vancouver Island hadden we nog niet gedaan tijdens de vorige West-Canada vakantie, omdat het schema dan te krap werd. In USA (ik beperk me tot die term omdat de Verenigde Staten van Amerika typen steeds wel erg lang is) doen we de Cascade Loop, een autoroute van ruim 600 km. in de staat Washington in het noordwesten van de States.
Zondag 3 augustus 2014 is het zover, we vertrekken naar Schiphol. Voordat we door de douane gaan bezoeken we de gedenkplek van MH 17 bij hal 3. Zonder emoties kom je hier niet vandaan. Dan toch proberen de knop om te zetten. Aan boord van de KLM Airbus 330-300 met als voordeel 2 stoelen naast elkaar aan het raam. De navigatie geeft aan dat het ruim 7700 km vliegen is de daarvoor verwachte vliegtijd 8 uur en 40 minuten.
Na aankomst op Vancouver de gebruikelijke formaliteiten, gelukkig in Canada wat minder streng dan de USA, geen foto en vingerafdrukken. De eerste rit gaat naar de terminal van BC Ferries in Horseshoe Bay, dat ligt iets ten noorden van Vancouver. Het is ongeveer 3 kwartier rijden vanaf de luchthaven en we moeten over de Lions Gate Bridge, dus aardig druk verkeer in het centrum van Vancouver. Een overtocht van 1,5 uur om dan aan te komen in Nanaimo op Vancouver Island. Precies op tijd gaan de trossen los en we laten de fjordachtige kust achter ons. De ontscheping gaat vlot en dan is het nog een 20 minuten rijden naar Parksville, aan de oostkust van Vancouver Island, waar we de eerste nacht slapen.
Negen tijdsverschil kun je niet wegmoffelen en om 6 uur dan ook klaar wakker. De tijd nuttig besteed en na een heerlijk ontbijt (de eerste dag in USA of Canada is dat voor ons steevast bacon & eggs) gaan we 08.45 op pad. De weg highway 4 van Parksville op weg naar Tofino is fantastisch mooi, maar …. 2 baans, veel campers plus hoogteverschillen en heel veel bochtenwerk, rustig aan dus. We stoppen bij Cathedral Grove, een natuurpark met enorm hoge bomen van o.a. 75 meter hoog en 9 meter doorsnede. We doen Port Alberni aan voor een kop koffie maar we vinden het een sfeerloze havenplaats en zelfs de door Lonely Planet aangegeven tip blijkt een veredelde snackbar met TL-verlichting dus snel wegwezen. Dan vervolgen we naar Sproat Lake, nemen een kijkje en dan door naar Tofino. Hier lunchen we in de hete zon op het terras van The Scooner. Doen boodschapjes bij Coop Tofino en gaan dan naar de accommodatie. De plaats Tofino was tot de WO 2 alleen per boot bereikbaar. Er werd echter een militair vliegveld aangelegd en toen ook de wegen er naar toe, zo kwam daarna het toerisme op gang en werd de streek ontdekt. Maar om de bouwactiviteiten en ontginning in toom te houden werd de streek Clayoquot Sound onder Unesco Biosphere geplaatst. Sound betekent fjord/inham. Een prachtige omgeving zo ervaren we. Tofino is een leuke kleine plaats en we kijken rond voordat we naar onze accommodatie gaan. Ons onderkomen is vlakbij MacKenzie Beach gelegen. Het bestaat uit 2 delen, wij zitten in het gebouw met mini-huisjes dat Headlands Lodge heet en gelegen op een rots tussen de bomen en boven de zee. Gelijk maar op onderzoek uit en naar het Mackenzie strand en veel verderop gelopen. Was het bij aankomst zonnig met een blauwe lucht en rond 27 graden dan opeens trekt het dicht en de 'Pacific Fog' maakt er een heel andere sfeer van. In ieder geval lekker uitgewaaid met het mooie weer en dan is er koffie.
Om half 7 wakker, dat gaat al beter. Na ontbijt de auto laden en daarna gaan we richting Ucluelet. We doen hier de West Pacific wandeling rondom de vuurtoren en met mooie uitzichten op zee, rotspartijen en door de bossen. Dan rijden we naar het visitors center Kiwitis aan Wickaninnish (permit gekocht voor 48 uur) met een expositie over de oorspronkelijke bewoners van de streek. En vervolgens een wandeling naar South Beach met om op het strand te komen heel erg veel trappen naar beneden en ... ja ook weer omhoog. Workout completed for today. Rijden terug naar Tofino, picknicken onderweg en bezoeken nog een kleine begraafplaats. Dan naar het huisje terug maar omdat het fijn zonnig is gaan we toch nog even buiten genieten en lopen naar Middle Beach met wat getijdepoeltjes vol zeeanemonen en ook oranje en rode zeesterren. De zee is trouwens erg koud en soms rustig, soms heel wild met veel golven dus erg geliefd bij surfers, maar die hebben wel een wetsuit aan. Dan komt de mist opzetten (smoke on the water) en is het over met de gein, de temperatuur daalt dan zomaar 10 graden.

Voor vanochtend is de voorspelling bewolking en miezer en vanmiddag zonnig en helder, dus zo plannen wij de activiteiten. Wandelen doen we het liefst als het (nog) niet te warm is. ' s Ochtends blijkt het alleen bewolkt maar niet nat dus staat er een wandeling naar Tonquin beach op het programma bij de vuurtoren net buiten Tofino. Die gaat door bossen en we komen weer op een leuk strand uit. Terug via een andere route. Een kop koffie bij ons bakkertje konden we hierna niet overslaan en gelijk getankt voor rond €. 1,- per liter omdat we morgen een behoorlijke rit voor de boeg hebben. In ons huisje de lunch genuttigd en daarna naar Radar Hill gereden, waar gedurende de Koude oorlog een radarstation en verdedigingswerken waren gevestigd. Toen naar Combers waar een wandeling door het regenwoud naar Combers beach loopt. Mooie omgeving met een wat mystiek bos vol lianen, mossen, varens en vochtige lucht. Dit deel van het Pacific Rim Park heeft regenwoud en dan kom je op een enorm breed strand a la Waddeneilanden. Heerlijk op het strand gezeten en wat gegeten en gedronken. Voor de Pacific Rim moet je trouwens een 'permit' kopen anders mag je alleen door het park heen rijden naar je bestemming. Zodra je van het park gebruik maakt en parkeert, wandelt etc. moet dus de permit achter de voorruit. En terecht, zo kan men die mooie wandelpaden aanleggen en onderhouden. Na afloop op naar Grice Bay dat is aan de andere kant van de landstrook aan de binnenzee. Veel kanoërs en kayakkers daar omdat er minder wind staat. In Tofino schijnt inmiddels de zon volop en kijken we winkels en galerieën. stekje, koffers gepakt. De zon gaat 's avonds weer prachtig onder boven zee!

Donderdag 7 augustus 2014: Tofino-Victoria is een afstand van 316 km. Als we vertrekken regent het en is het maar 12 graden, tijd om weg te gaan. De mooie highway 4 terug, geen straf hoor. Het eerste stuk is het zwaar bewolkt, vanaf Alberni zonniger. We maken een stop in Coombs, bij de bekende Old Country Market, waar geiten op het grasdak lopen. Vrij toeristisch wel. Nemen een coffee on the go en verse broodjes voor onderweg mee. Onderweg bezoeken we tussen Nanaimo en Victoria de kleine plaats Chemainus waar gele voetstappen op de trottoirs een route aangeven langs levensgrote muurschilderingen die de geschiedenis van de plaats uitbeelden. Leuk gedaan en de middenstand wordt van alle bezoekers zeker blij. Hoog kringloop winkel gehalte en een kerstwinkel. Dan door naar de hoofdstad van British Columbia: Victoria. Na aankomst de koffers op de kamer gezet en gelaten voor wat ze zijn. We gebruiken een afternoon tea in het met wilde wingerd en klimop begroeide (Fairmont) The Empress hotel. Dat is echt een ´must´ hier, dus we hebben ervan genoten. Victoria (met 78.000 inwoners) ligt op de zuidpunt van Vancouver Island en heeft mede door de warme golfstroom Kuro Schio een goed klimaat. Veel pensionado's willen hier wonen, huize Avondrood doet goede zaken.... De omgeving van de Inner Harbour is bedrijvig. We slapen in een hotel vlakbij het mooie BC governmentgebouw, een beetje à la het Capitol.

Wakker worden van het geluid van watervliegtuigen. We ontbijten in het hotel. 's Ochtends is het nog wat fris en gaan we eerst naar het Royal BC museum, met interessante tentoonstellingen zowel modern als over de historie van British Columbia; in het Imax theater draait de film Jerusalem. Voor het museum een grote toren met een carillon dat regelmatig van zich laat horen. Geschonken door Nederland als dank voor de hulp van de Canadezen gedurende WO 2. Dan rijden we naar de plaats Sidney, ook wel booktown genoemd vanwege de vele boekwinkels. Het ligt ook mooi aan het water. We lunchen aan het water, maar wel binnen want buiten is toch behoorlijk fris. En vandaar door naar het dichtbij gelegen Butchart Gardens. De tuinen strekken zich uit over een oppervlakte van meer dan 22 hectares en begon met een idee van Jennie Butchart. Haar man begon met kalksteen winnen en toen de groeve was uitgeput besloot zij deze wat te verfraaien en er een verzonken tuin van te maken. Het park bevat meerdere tuinen, zoals een rozentuin, een Japanse Tuin en een Italiaanse Tuin. De een nog mooier dan de ander. Het is kleurrijk en prachtig, hoewel het voor onze smaak iets minder perfect gecultiveerd zou mogen zijn. Toch erg de moeite waard. Vandaag trouwens ideaal weer zo'n 22-23 graden.

De volgende ochtend, onze plannen worden bewaarheid. Een fietstocht langs de kust leek ons tijdens de voorbereidingen leuk. We gaan ervoor. Het weer is ideaal zon met een zeewind zo'n 22-27 graden vandaag. In de buurt zit een fietsverhuurbedrijf waar we twee sportieve bikes huren met helm. We krijgen ook advies over een leuke route die we gaan doen. We rijden heen helemaal langs het water te beginnen langs Fisherman's Wharf, Ogden Point met de cruiseterminal en vervolgens de stad uit langs de 'goudkust' van Victoria e.o. Prachtige huizen met dito uitzicht. Je ziet de USA liggen met Mount Olympus. We stoppen in Oak Bay en zien daar een aantal zeeleeuwen in en om het water. Na de stop daar binnendoor terug gefietst. Ook op wat drukkere wegen houdt men hier goed rekening met fietsers, men is sowieso enorm beleefd in het verkeer, erg prettig. Al met al zo'n vier uur onderweg en met de nodige hoogteverschillen. De zon schijnt uitbundig en het uitzicht op alle activiteiten in de Inner Harbour is leuk. Taxibootjes varen af en aan, ferryboten en watervliegtuigen die aankomen en vertrekken, excursieboten, zodiacs en jachten. Morgen vertrekken we naar de States, dus na het eten alles voor de overtocht en een kleine tas voor een nacht reisklaar maken.

Vanuit Victoria naar Sidney gereden zo'n 20 minuten en kilometers. Melden ons voor de ferry naar Anacortes, voor je aan boord mag van deze internationale overtocht uiteraard vingerafdrukken en foto, gelukkig hadden we onze ESTA visa waiver online geregeld, dat scheelt veel. Dan in de rij auto's die aan boord gaan. Om klokslag 12 varen we weg. We passeren onderweg de San Juan Islands, behorend bij USA. San Juan Islands bestaat uit vele eilanden en eilandjes, slechts een klein aantal zijn bewoond. Door de beschutte ligging heeft men veel zonuren. Ze liggen zeg maar tussen de kust van de staat Washington – USA en het Canadese British Columbia en Vancouver Island. De naam San Juan komt van een Spaanse ontdekkingsreiziger. Orka’s worden hier regelmatig gespot. De film Free Willy is hier dan ook opgenomen. De overtocht duurt ruim 2 uur. We komen aan in Anacortes dat ligt op Fidalgo Island, weer paspoortcontrole en wat gaan we doen in USA Washington State is de meest noordwestelijke staat van de USA, niet te verwarren met de stad Washington DC. Men noemt zich The Evergreen State en heeft de bijnaam De Achtertuin van Bill Gates. Bij Evergreen denk je al snel aan veel regen, maar vandaag is het stralend zonnig en oplopend tot 27 graden maar met zeewind een stuk koeler. Er zijn hier in de buurt veel Nederlanders neergestreken die een bedrijf hebben opgezet in de bloembollen. La Conner zelf is een ‘historic waterfront village’, een schilderachtig, artistiek vissersdorp met veel aardige galerieën LA Conner komt van Louise A. Conner, de vrouw van John Conner die de stad in 1867 heeft gesticht. Gelegen aan het nauwe Swinomish Channel. Omdat we op doorreis zijn, weinig activiteiten vandaag.

Van La Conner naar onze eindbestemming Mazama is 209 km. North Cascades gebergte: de ruggengraat van dit gedeelte van de USA. In USA noemen ze het park ook wel de American Alps. Het ligt op maar 200 km. van Seattle en is één van de onbekende natuurparken van de USA: North Cascades National Park. Naar de reden daarvan kunnen we na deze eerste dag in het park alleen gissen, misschien omdat er maar één weg dwars doorheen loopt, misschien omdat Washington State bekend staat als regenachtig, misschien omdat de South Cascades met bekendere berggiganten als Mount Rainier en Mount St. Helens hier niet ver vandaan liggen? De weg highway # 20 of North Cascades Hiway werd in 1972 voltooid en wordt ook wel ‘the most scenic mountain drive in Washington’ genoemd. Eerst rijden we naar het Visitors center in Newhalem en zoals te doen gebruikelijk in de States krijg je daar een heel goede indruk van wat we de komende tijd kunnen zien. Maquettes, kaarten, films, tentoonstelling met opgezette dieren, folders te over en vriendelijke rangers die al je vragen beantwoorden. Goed voorzien gaan we op pad. Wandelingen in soorten en mate. eerste stop Gorge Dam trail, weinig specataculair. Dan stoppen we bij Diablo Lake (groen) dat is fantastisch, Diablo betekent duivel, nou wij weten van deze duivel geen kwaad, het is een beauty! Dan vervolgen we naar Rainy Lake waar we een wandeling doen met uitzicht op het meertje, gletsjers en mooie bergtoppen. Vandaag doen we wat korte tochtjes, morgen de echte kuitenbijters. En we doen de lookout en looptrail van Washington Pass waarbij je schitterend ziet hoe hoog je bent en in de diepte de weg ziet kronkelen door de bergen, daar rijden wij later ook. 's Middags komen we aan in Mazama, dat ligt aan de oostkant van de Cascades dus warmer en zo'n 30 graden. Maar onderweg in de bergen op hoogte is het heel netjes 20- 25. Mazama is onze eerste halte tijdens ons verblijf in deze streek en behoort tot Okanogan County (in Canada OkanAgan). Een klein dorp centraal gelegen als uitvalsbasis. De accommodatie voor de komende 3 nachten ligt in een bos en aan een meertje. Mooi ingericht, veel hout en een ontzettend grote kamer: prettig! Er zijn hier de afgelopen dagen wel felle bosbranden in de omgeving geweest, dus we ruiken de brandlucht nog en het is ook heiig. Hopen dat er wat regen valt (liefst 's nachts) zodat het helder wordt. Deze dag is bewolkt en 's nachts en 's ochtendsvroeg heeft het wat geregend, niet veel. Vragen we bij de informatiebalie hier wat routes. We maken een stop bij Mazama Store, de winkel van Sinkel van het dorp tevens benzinepomp voor wat etenswaren en gaan richting Harts Pass, eerst geasfalteerd maar al snel een 'dirt road' door een heel mooie omgeving van bergen en bossen en ook open velden met een verdwaalde boom. We komen twee auto's tegen onderweg. Bovengekomen wordt ons door een mede bergtoerist aanbevolen een wandelpad te nemen de berg op met mooie uitzichten (waar niet) en bloemen. Aldus geschiedde en ja het was er prachtig. Vandaar naar Slate Peak op 7488 hoogte. Bovenop staat een oud radargebouw, ook weer uit de Koude Oorlog, waarin de Canadezen en Amerikanen samen een verdediging systeem hadden. Het is een klim maar de moeite meer dan waard, wat een fantastische plek en uitzichten op de hele omgeving. Nog steeds wel heiig dus dat belemmert de vergezichten enigszins. Wel koud en heel veel wind daarboven. Dan dalen we af, in de auto blijkt het 16 graden. Ook onderweg genoten van alle mooie natuur. We rijden terug naar onze acco, in het dal is het rond 30 graden. 's Middags laat bezoeken we Winthrop. Vroeger een mijnwerkersdorp. Winthrop is een soort western openluchtmuseum. Saloons, houten gevels, houten veranda’s en houten voetpaden, alleen de revolverhelden ontbreken. Het voelt ietwat gemaakt maar wel leuk om te zien en een foto van te maken. Zo anders dan Europa. We verlaten dit stadje via de Lost River Road hier lopen veel herten (deers) rond, het is een zgn. ‘migration zone’ voor de herten, er worden er helaas ook veel aangereden en erger. Dit jaar zijn er op dit stuk weg al 110 aangereden, zo vermeldt een teller, het jaarlijkse gemiddelde ligt rond de 200. Minder mooi. Het stikt ook van de konijnen en chipmunks. Vandaag veel dieren en diertjes dus.

Vannacht heeft het hard geregend en ook vanochtend regent het gestaag door. Dus de versnelling een tandje lager. We vertrekken later dan normaal met als doel Sun Mountain Lodge tussen Winthrop en Twisp, qua accommodatie boven ons budget maar bij die lodge vertrekken veel wandelingen. We hopen ook op beter weer dan bij ons want het is zo'n 20 mijl verderop. Bij aankomst miezert het nog een beetje, we trekken de jacks erbij aan en gaan op pad, de View Ridge trail. Weer een heel andere natuur, bergen met grassen, struiken en bomen maar weinig bossen. Minder ruig, wat lieflijker. Patterson Lake ligt in de diepte. We vinden het wel wat op Toscane lijken, hoewel geen cipressen. Het wordt snel droog en warm, jacks worden om de middel gebonden. Mooie wandeling weer. Op de terugweg vandaag minstens 30 herten gespot, ook kleine Bambi's, schattig. Als je dichtbij komt gaan de oren omhoog en vervolgens dartelen ze vrolijk verder. Zowel bij Sun Mountain als in Mazama staan nu grote borden met Fire Information, we ondervinden zelf ten oosten van Winthrop dat als code rood geldt dat gebied is afgesloten met hekken, er legervoertuigen en bewaking staan. Het gebied met de meeste branden ligt ten oosten van ons, dus het zou moeten lukken om morgen veilig en zonder problemen naar onze nieuwe bestemming Chelan af te reizen. Vanuit Chelan waarschijnlijk beperkt bericht.

Vandaag vertrekken we weer een stukje verderop, maar het is een kleine afstand. Als we weggaan regent het zacht. Eerst een cafe macchiato gedronken bij onze inmiddels bekende Noca Coffee House, de koffie is heerlijk en de gastvrouwen attent. Als we zeggen dat we voor het laatst zijn en de streek verlaten komen we niet weg zonder een 'hug'. Dan gaan we richting het zuid-oosten en komen we in gebied waar de bosbranden hebben gewoed. Overal zelfgemaakte borden en posters 'Thanks to our Fire Fighters' en het is verschrikkelijk om te zien wat de branden hebben aangericht, compleet uitgebrande huizen en auto's. Het zal je bezit maar zijn, we hebben geen foto's genomen: erg triest. Ook hele bergen met bomen, hekken en begroeiing zijn zwartgeblakerd. Men is druk met het opruimen ervan. we moeten achter een pilotcar rijden vanwege de modderstromen die men aan het opruimen is. Regen is dus wat dat betreft gunstig, zo heeft elk nadeel zijn voordeel. En gelukkig herstelt de natuur zich altijd weer en zullen hier de bloemen en struiken ook weer bloeien volgend jaar. Via Pateros (kleine lunch sandwiches bij de bakery) nemen we een omweg naar Chelan en rijden een stuk langs Columbia River. In Chelan met 300 dagen zon per jaar is het vandaag goed weer en we krijgen een mooi appartement met meerzicht en genieten tot 's avonds van het uitzicht en de zonsondergang. Safeway zit aan de overkant, het centrum om de hoek, dus alles bij de hand.
Vrijdag 15 augustus en zaterdag 16 augustus 2014 rustig aan gedaan, de benen pauze gegund, wat rondgelopen in het plaatsje en veel gelezen. Hier relaxen we echt, doen een dag niets en genieten van krant, e-reader en zon op het schiereilandje van het hotel.
Chelan: een mooi langgerekt meer van 89 km lang en 3 km breed, dat door vrij kale bergen is omringd. Tegen de berghellingen veel wijngaarden, de druiven gedijen hier prima door het zonnige klimaat. Heerlijk ontspannen, een kajak gehuurd en een poos op het meer gepeddeld. De helicopters vliegen nog wel af en aan om water te scheppen voor het blussen. Watervliegtuigen scheren vlak over het appartementenhotel, eng om te zien gewoon. Heel apart hier: een zebrapad zonder stoplichten, met aan beide zijden een bak met vlaggen. Als je over wilt steken pak je een vlag en steek je met vlag over, de auto's wachten keurig. Aan de overkant zet je de vlag in de andere bak. Klaas is Kees! Prachtig weer 'high eighties' dus ruim 30 graden, daarom volledig in de Zenmodus.
We checken uit maar omdat we maar een kleine 100 km. hoeven te overbruggen geen haast. Onderweg in de kleine dorpjes kom je veel fruitkraampjes tegen. Het gebied staat namelijk bekend om de fruitteelt. Eerste stop is Rocky Reach Dam. Men wekt hier stroom op voor 7 miljoen bewoners van de regio. Er is een overzichtelijke tentoonstelling en museum bij. Daarna stoppen we onderweg in Cashmere, een stad met een grote (Annie’s) antiek mall.
Dan komen we in Leavenworth. We hebben erover gelezen, maar het is geen hallucinatie, maar een Amerikaans dorp omgetoverd tot Beierse enclave. Alle huizen en gebouwen zijn gerestyled en in stijl opgetrokken. Nu heeft men de plaats Bavarian Village als toevoeging gegeven. Toch is het een aparte ervaring als je daar opeens borden ziet met ‘Herzlich wilkommen’, chalets, Beierse aankleding en sfeer, koekoeksklokken, restaurants die Bratwurst en Sauerkraut serveren. Eén voordeel heeft het wel. Als appeltaartliefhebbers kunnen we de appeltaart hier aan een inspectie onderwerpen. En ook de keuze ‘mit Sahne oder mit Vanillesauce’ is mogelijk. In de zomer worden er zelfs uitvoeringen van The Sound of Music gegeven op de berghellingen rondom de stad. Haha. Onze laatste dagen in de bergen. Die bergen heb je in soorten en maten, dat maakt deze vakantie overduidelijk. Hier ruig en even verderop heel bebost. Het uitzicht vanuit onze kamer is fenomenaal.
Dinsdag begint wat bewolkt en rond 21 graden bij het ontbijt. Goed weer om te lopen, waarschijnlijk de laatste keer deze vakantie. Op advies van de eigenaresse doen we Icicle Gorge trailhead. Een geweldig mooie wandeling langs en over de Icicle canyon en door de bossen. Dat was een goede tip. In de loop van de middag wordt het weer onbewolkt en warm zo'n 30 graden dus vertoeven we een uurtje bij de pool. ’s Avonds eten we bij Visconti, italiaans achtig. de tiramisu kan de test doorstaan! Aan al het goede komt een einde, dit plekje ervaren we echt als hemel op aarde. Morgenochtend rijden we naar Bellingham aan de kust en dat is gelijk richting grens van Canada, waar we nog een nacht slapen en dan zit het erop.
20 en 21 augustus 2014 We beginnen de woensdag met weer een lekker ontbijt van het huis granola met yoghurt en fruit en quiche met allerlei gezonds, veel te veel natuurlijk maar een goede bodem voor vandaag op weg naar Bellingham dat is 258 km. Eerst volgen we highway 2 via Stevens’ Pass met 10 graden. Bij Everett (waar de Boeing fabriek staat) draaien we Interstate 5 North op. Daar is het weer druk op de weg, we moeten er erg aan wennen. Eten de Safeway broodjes op een parking in de zon. We komen in Bellingham en bezoeken het gedeelte Fairhaven, tijd zat tenslotte. Een stek met veel oude Victoriaanse gebouwen, bijzondere winkels: leuk!
Donderdag, niet vroeg op en na het ontbijt rustig aan richting Canada. Maar 80 kilometer vandaag. Onderweg op de grens is Peace Arch park met een monument dat met een been in Canada staat en het andere been in USA. Dan een kwartier in de rij bij de grens en richting vliegveld Vancouver. De auto bij Alamo ingeleverd, dat gaat snel en na een kop koffie is de KLM balie open voor het afgeven van de bagage.
Dan wachten op boarding en dan hopen we in 9 uur weer op Hollandse bodem te staan. Plus 9 uur tijdsverschil dus een vlucht door de tijd.

Het was een prachtige reis!

Recente Reisverslagen:

22 Augustus 2014

14 Augustus 2014