Namibië
Door: Joke
Blijf op de hoogte en volg Joke
10 Augustus 2016 | Namibië, Windhoek
Het is hoogseizoen op en rond de luchthaven: rijen bij kiss & ride, rijen bij de incheckbalies, lange rijen bij security en rijen bij de douane. Maar, daarna wacht de koffie...
Dan naar de gate. Daar bleek dat er geen gate vrij was voor ons toestel, dus we werden met bussen naar het platform gebracht, waar het toestel stond. Daarom 20 minuten vertraging.
De KLM machine heeft de naam Chichen Itza (stad in Mexico) en het is een Boeing 777-200.
Verzorging prima. Boven Angola wordt het donker. Deze Noord-Zuid lijn verloopt geheel volgens planning en we staan om 21.00 uur aan de grond op Johannesburg O.R. Tambo airport een kwartiertje voor schematijd zelfs.
Er is geen tijdsverschil met Zuid-Afrika in onze zomer. Na de hereniging met de koffers zijn we snel weg en staat er in de aankomsthal een meneer met een bordje waarop onze naam prijkt. Hij brengt ons naar het African Rock hotel in Kempton, dat is 10 minuten rijden. Een charmant, klein hotel en mooie kamer inclusief wifi. Gebruiken nog een drankje en dan slapen.
Zaterdag 23 juli 2016
Heerlijk geslapen, wake up 07.30 uur. Dan rond 8 uur ontbijten in het kleine restaurant, dat ontbijt is echt Zuid-Afrikaans dus heel uitgebreid en met de Engelse touch: eieren en indien gewenst bacon. We nemen de 'light' versie dat is 1 gebakken ei sunny side up. Ook vers fruit en yoghurt. Geen knorrende magen voorlopig. Daarna rondleiding door de manager Otti van het hotel want we mochten hier goedkoop slapen. Daarna pakken we de spullen en worden we naar de luchthaven gebracht met de auto van het hotel. Checken in bij de B terminal voor Windhoek en gaan om 12.00 uur de lucht in met de British Airways 6275 uitgevoerd door Comair voor een vlucht van 1 uur en 50 minuten. Vanuit de lucht zien we Namibië liggen en wat overheerst: ruimte en leegte.
We komen dan om 12.50 uur Namibische tijd (= 1 uur vroeger) aan.
De kleine luchthaven Windhoek International Hosea Katuko, dat klinkt als een mond vol maar doet denken aan de jaren tachtig van de vorige eeuw op Rotterdam-The Hague airport, toen nog Zestienhoven. Het vliegtuig stopt ergens op het asfalt en dan ga je lopend vanuit je vliegtuig naar de ‘terminal’, geen slurven hier, geen bussen en de terminal lijkt meer op een kleine hangar van grijze golfplaten dan een luchthavengebouw.
Daarna komen de koffers al aanrollen. Dan lopen we naar balie van Bidvest autoverhuur. Een aardige en snelle jongeman helpt ons. We krijgen een gratis upgrade en ontvangen een Hyundai IX35. De auto zelf staat buiten onder een afdak bij alle verhuurders, op 5 minuten lopen en daar gaat het snel. Nadat we geïnstalleerd zijn, gaan we op pad. Ze rijden hier links. De richtingaanwijzer werkt niet als je de ruitenwisser gebruikt, maar het went snel. Nadat je het luchthaventerrein af bent overheerst de weidsheid en het is gelijk heuvelachtig en mooi. Heel verstandig staan er veel borden langs de weg met 'keep left, pass right'. Het schakelen links is even wennen. We zijn na 3 kwartier in Windhoek. Even zoeken hoe we er komen zonder navigatie, maar met uitdraai Google maps lukt dat. We parkeren de auto bij de guesthouse Olive Grove. Dan krijgen we van de receptioniste de kamer sleutel. De kamer is modern, veel beton maar met accessoires. De badkamer groot, met heerlijke regendouche. We frissen ons op, doen zomerkleding aan want het is rond 25 graden. We rijden naar het centrum. De gebouwen zijn een mengeling van moderne flats, panden in Duitse en koloniale stijl, alsmede Afrikaanse pasteltinten. We bezoeken de Christuskirche in Art Nouveaustijl met gebrandschilderde ramen. Mooi gebouw, de ramen vallen wat tegen. Het parlementsgebouw ligt ernaast en heet hier Tintenpalast, met een mooie tuin ervoor. Veel wereldleiders zijn hier vertegenwoordigd in de straatnamen: Fidel Castro, Robert Mugabe, Nelson Mandela maar Independence Avenue is toch de belangrijkste straat.
Windhoek ligt op 1650 meter hoogte en heeft ca. 322.000 inwoners en heeft meer weg van een provinciestad dan een echte stad. Het centrum is zakelijk en modern, met rechte straten. Maar Windhoek heeft ook zijn eigen “Soweto”, deze township heet hier Katutura en ligt in het noordwesten. We hebben in een aantal uurtjes toch een aardige indruk gekregen. Het is half zes donker. Dan verkleden we ons en wacht ons (18.30 uur) in de lounge een vertegenwoordiger van Abenteuer Afrika voor een meet & greet, hij neemt met ons het reispakket door. Kaarten, vouchers en allerlei informatie. Prima service.
Dan gebruiken we buiten op het terras dat met tentdoek is afgezet de avondmaaltijd, drie gangen. Meer dan voldoende. Morgen begint de roadtrip naar de Kalahari.
Afstand: 45 km.
Temperatuur: 20-25 graden
Zondag 24 juli 2016
Na een uitstekende nachtrust en een prima ontbijt met keuze van eieren gaat de rondreis beginnen. Heerlijk dit vooruitzicht, iedere stap is nieuw! We verlaten het hotel, doen boodschappen in Windhoek bij Woermann een grote supermarkt vlakbij de guesthouse voor onderweg: water, wat eetbaars etc. Een mannetje past op onze auto en dan rijden we Windhoek uit. We volgen de B1 naar Rehoboth, goed asfalt, in het begin nog wel druk maar later steeds minder druk. Bavianen families steken de weg over, of verblijven en spelen langs de weg. We doen een fotostop bij de Steenbokskeerkring (Tropic of Capricorn) want als je in januari jarig bent moet je sterrenbeeld toch worden vastgelegd. We slaan bij Kalkrand af naar het oosten, bij Altes Farmhaus gebruiken we een drankje en sandwich als lunch. We zijn de enigen. De weg is verder niet meer geasfalteerd, de aarde langs de weg wordt roder en roder. De enorme vogelnesten met meerdere familiehuizen (tot 600!) van de wevervogels zijn professionele bouwwerken. We krijgen hier een aardige indruk van wat de wegen voorstellen buiten het asfalt: grind, gravel en stof. Aangekomen bij de lodge verloopt de incheck snel, we willen reserveren voor de middag safari maar die zit vol. Ze hebben slechts 2 jeeps. We boeken dan toch maar de Cheetah feeding en sundowner tocht. Dan gaan we naar ons chaletje genaamd Giraf. Het huisje is gebouwd van hooibalen met dikke muren en ligt in een vallei tussen de zandduinen. We besluiten eerst even te gaan genieten van de uitzichten vanaf het terras en wandelen naar de tuin van de lodge waar veel stokstaartjes zitten. De stokstaartjes spelen verstoppertje, als je in de buurt komt gaan ze hun ondergrondse holen in en komen verderop weer boven. Laat in de middag op pad met de jeep, best koud. De Kalahari is een halfwoestijn, er valt meer regen dan in een echte woestijn. Het rode zandlandschap is nu droog, afgewisseld met steppen. Maar als het heeft geregend kleurt het landschap met grote bloementapijten. De Kalahari is grensoverschrijdend en ligt in zowel Namibie als ook in Zuid-Afrika en Botswana. Groot wild vind je hier niet, maar we spotten al snel kudu, oryx (spies- of gemsbok), dikdiks (kleine antilope) en struisvogels en heel veel soorten kleurrijke vogels. De oryxen kunnen overleven zonder te drinken, ze grazen vooral ’s nachts als de gewassen vochtiger zijn. We hopen ze veel tegen te komen deze reis want ze zijn echt heel sierlijk en fraai. Eerst naar de cheetahs, in een apart en omheind gedeelte. Prachtige dieren! Tegen zonsondergang zijn we bij de top van een rode zandduin, ontvangen een drankje en wat snacks en zien de zon ondergaan …. Lange schaduwen. Een mooie belevenis, dit is al echt Afrika!
Het complex heeft ook een huisspringbok die tam is en naast ons huisje ligt. Zijn hoorns zijn voor de zekerheid wel voorzien van bescherming. Het diner is een buffet, met soep vooraf, buiten wordt vers vlees op de braai (bbq) gemaakt en verder buffet. 's Avonds na de maaltijd lopen we terug naar het huisje onder een kraakheldere sterrenhemel, ontelbaar zoveel.
Afstand: 260 km.
Temperatuur: 25 graden overdag
Maandag 25 juli 2016
Je wordt wakker in een zo compleet andere wereld dan Europa en thuis, dat moet nog even een beetje landen in het brein. Het ontbijt is een buffet en weer netjes, eieren op verzoek: lekker en zo je wilt uitgebreid. Wel prettig van deze reis is, dat veel maaltijden inclusief zijn. Restaurants om de hoek zijn er simpelweg nauwelijks en een supermarkt of gelegenheid om zelf iets eetbaars te fabriceren ook niet.
We rijden terug naar de (asfalt) hoofdweg B1 en vervolgen onze weg zuidelijk. Dan bezoeken we het Quiver Tree Forest, in Nederlands Kokerbomenwoud. De boom is eigenlijk geen boom, maar een soort Aloë vetplant die uitgroeit tot 9 meter hoogte en zich bovenaan vertakt. Deze 'boom' is alleen te vinden in delen van Zuid-Afrika en Namibië. De kokerboom groeit in erg droge streken en de San (Bosjesmannen) gebruikten de holle takken als pijlkokers. Een apart fenomeen, zo’n grote verzameling kokerbomen. Je moet wel entree betalen, een klein bedrag en dat is tevens goed voor een bezoek aan het een paar kilometer verder gelegen Giant’s Playground. Een rare naam natuurlijk. Maar het ziet er dan ook uit als een soort enorme stenen blokkendozen. Er loopt een uitgezette wandeling door het ruige terrein en het is echt enorm de aantallen stenen hier en de moeite van het bezoeken waard. Na Keetmanshoop verandert de natuur. We verlaten het asfalt en arriveren in the middle of nowhere, in een leuke kleine lodge met 10 ruime bungalows. De eigenaars zijn schijnbaar Christenen, want op de gevel staat levensgroot een bijbeltekst uit Romeinen 8 : 28 en in de bungalow hangt boven ons bed een groot kruis. Er is hier bij de lodge een lithoparium. Lithops betekent steenachtig en het gaat hier om ‘levende stenen’ een soort vetplantje. Zien eruit als ronde, kleine stenen maar er komen dus bij de juiste verzorging plantjes uit. Ze hebben hier een ‘nursery for flowering stones’, een kwekerij dus. Erg leuk om te zien en bloeiend zijn ze best mooi. Verder een kerkje, zwembad en veel antiek.
De zon schijnt uitbundig, dus we drinken koffie op het terras. Ontmoeten daar de eerste Nederlanders en maken een praatje. Iedereen doet wel zo'n beetje dezelfde rondreis, echter soms andersom. Onder het diner draait men Il Divo en stichtelijke muziek. Vooraf quiche met zoete uien, hoofdgerecht oryx en kip met van alles erbij. Het is erg uitgebreid en heerlijk klaargemaakt. Omgerekend 15 Euro p.p. voor het huisgemaakte diner.
En een signaaltje wifi in het hoofdgebouw, dus weer ‘bij’.
Omdat het onder de 10 graden is (voor Namibische begrippen koud) vinden we kruikjes in bed … Wat een verwennerij.
Morgen naar de Fish River Canyon, we kijken ernaar uit!
Afstand: 370 km.
Temperatuur: minstens 25 graden
Dinsdag 26 juli 2016
We gebruiken het goede ontbijt en nemen afscheid van de hartelijke eigenaren, en gaan dan op pad richting de canyon. We rijden op een gravelweg, maar vervolgens kom je na de afslag op een met puin verharde weg vol kuilen en zelfs met een redelijke auto kun je niet meer dan 20-30 kilometer per uur rijden. Overal wildroosters en hekken, openen en sluiten als je er door gaat. Over dat stuk van 20 km. doen we dus bijna 1 uur. We waren voorbereid, want de lodge geeft zelf in beschrijving aan dat ‘het een avontuur is om hier te komen’. Dat is tactisch omschreven ..…voor ons lijkt het alsof we op weg zijn naar het einde van de wereld. Ach, Floortje Dessing doet het ook. Maar uiteindelijk doemen in de verte wat huisjes op. Na aankomst bij het aardkleurige hoofdgebouw loop je naar de rim en ben je alles 1-2-3 vergeten! Daar openbaart zich het sublieme panorama op de grote kloof.
Fish River Canyon (Visrivier Afgronde in Afrikaans): op de Grand Canyon na de grootste canyon ter wereld van 160 km. lang, tot 27 km. breed en 550 m. diep. De Fish River is de langste rivier van Namibië.
Superlatieven te kort. We overnachten in de enige accommodatie die direct aan de rand van de kloof ligt, echt gaaf! Er staan 20 kleine huisjes, eco ingericht met verantwoordelijke materialen.
's Middags doen we een mooie wandeling.
Ze vinden het hier blijkbaar ook erg koud, want het personeel loopt met fleecetrui en bodywarmer en fleece muts.
We boeken later die dag een excursie langs en door de canyon voor morgen, want je mag met je eigen auto -ook zelfs als deze 4 wheeldrive heeft- de canyon niet in. Gereden worden en uitleg krijgen lijkt ons trouwens wel zo relaxed. Kosten 1150 N$ p.p.
De open haard gaat eind van de middag aan. Het diner is aangenaam en goed.
Afstand: 100. km en veel hobbelen….
Temperatuur: 25-28 graden maar 's nachts rond het vriespunt.
Woensdag 27 juli 2016
Vroeg uit de veren. De excursie vertrekt 07.00 uur. Heel koud, dus alles aan wat mogelijk is. Laagjes, fleece, cape. Deken van de lodge. De ranger vertelt veel en leuk. De weg is al snel dramatisch en opwindend. Mooie afwisselende natuur onderweg. Wild als kudu’s, oryxen, struisvogels etc. Sanitaire stop bij bosjes … Mooi uitzicht op de rivier, in deze tijd van het jaar groen, in de zomer blauwer. Eenmaal bij het waterbekken tussen mooie rotsen is het warm. Daar gebruiken we de lunch: sandwiches, fruit, drinken, worsten, ei etc. Goed verzorgd. Dan dezelfde weg terug en rond 14.30 uur weer bij de lodge. Zeer de moeite waard!
Donderdag 28 juli 2016
In deze afgelegen lodge werken ze drie maanden aaneengesloten en hebben dan een maand vrij. Ze kunnen dan meerijden met de auto van de bevoorrading, die 1x per week komt uit Keetmanshoop. Na een laatste blik verlaten het Canyon Nature Park (09.00 uur) en rijden in noordelijke en later westelijke richting. Waar een weg heen is, is ook een weg terug. De hobbelweg neemt iets minder tijd in beslag maar het blijft afzien. Dan komen we weer op de doorgaande weg van asfalt.
Aangekomen in het plaatsje Aus (1000 inwoners) stoppen we bij het Bahnhof hotel, kan je niet missen want Aus is zeer klein. Gebruiken de lunch (pasta) en drinken wat. Tanken ook nog maar weer…. morgen komen we niets tegen. Terug naar de hoofdweg, daar staan duidelijke verwijzingen naar onze chalets Eagle’s Nest. Bij aankomst melden we ons bij de Desert Horse Inn, waartoe de chaletjes behoren. Dan naar de (8) natuurstenen huisjes, die 9 km. verder liggen. De huisjes zijn gebouwd tegen de rotsen, ze hebben kitchenette, woongedeelte, balkon. Een beetje western stijl. De huisjes zijn binnen knus, met veel steen. Het bed staat tegen een enorme rots. De Flintstones herleven.... Het uitzicht is weer super. Nadat we geïnstalleerd zijn doen we een korte wandeling in de omgeving, maar het is erg warm. Bijzonder van deze plek is de aanwezigheid van wilde paarden, maar ook oryxen, springbokken en struisvogels gezien.
De plaats Aus bevindt zich aan de rand van het Gondwana Sperrgebiet daar mag je alleen doorheen met een vergunning. Zouden we naar Lüderitz aan de Atlantische Oceaan willen gaan, dan dien je eerst een permit te regelen. Maar wij hebben de keuze gemaakt daar niet heen te gaan. Het gebied is bekend vanwege de diamanten die daar werden gevonden. Veel toeristen bezoeken naast de kustplaats Lüderitz ook de verlaten bestuurlijke nederzetting -nu spookstad- Kolmanskop. De woestijn heeft de huizen in bezit genomen, zand, zand en nog eens zand. Google maar eens de foto.
’s Avonds terug naar Desert Horse Inn voor het diner. Soep, buffet, dessert en koffie. Veel families en ook wel Nederlanders hier in de Desert Horse. Terug naar het huisje. Koud inmiddels.
Afstand: 220 km.
Temperatuur 30 graden overdag
Vrijdag 29 juli 2016
Het verschil tussen dag en nacht is groot, zo'n 20-25 graden. Eenmaal wakker de deur open en dan schijnt de zon alweer uitbundig. en dat uitzicht. Dan toch maar pakken en vertrekken.
We ontbijten in het hoofdgebouw (07.45 uur) en hebben de bagage gelijk meegenomen, dan hoeven we niet terug. Checken uit en vervolgen de reis.
Een behoorlijke rit te gaan en na Aus begint de gravel/grindweg. Op naar Namib-Naukluft National Park.
We zien de rode duinen al snel. De hele omgeving is fascinerend, heuvels, bergen, rotsen rood- geel en het contrast met de blauwe lucht is erg mooi. De kleur rood komt door hoge concentratie aan ijzer in de grond. We maken na ca. 100 km. een sanitaire en koffiestop met 1 appeltaartje in Helmeringhausen. In de 'Winkel van Sinkel' in het dorp ( = 1 straat) vullen we de watervoorraad etc. aan. Dan op weg naar Sesriem. Veel dieren gespot als oryxen, zebra's, springbokken. Maar .... in Sesriem komen we niet zomaar. Van Aus naar Sesriem alleen maar wasbordjes. Dus: lekke band! Frans krijgt de moeren nauwelijks los, maar uiteindelijk een stuk steen langs de weg gepakt, beuken maar en ja, los. Hij vervangt professioneel de band. Dan nog 60 kilometer te gaan met een lekke reserveband. We komen in Sesriem en bij de lokale benzinepomp ontfermt zich een medewerker over onze 'flat tyre' en gewoon zoals wij een fietsband in het water dopen om te zien waar het gaatje zit! Hij vult het ding met een plug, controleert de andere banden en laat die ietwat leeglopen want de Bar moet rond 2 zijn op deze wegen. De kosten: 7 Euro + fooi. Spannend allemaal, hoor. Dan naar Sossusvlei Lodge, waar we logeren: een huisje waarvan de basis van leem is en de wanden van tentdoek. Het hele complex Sossusvlei Lodge heeft 45 bungalowkamers. Dan op het terras, de kleuren veranderen per minuut. We drinken een glaasje wijn dachten we. Wijn hier alleen per fles, maar zodra je die aangeschaft hebt bewaren ze die voor gebruik later bij het avondeten of voor op je kamer.
’s Avonds is onze tafel buiten gereserveerd en toch erg koud. Eten is prima, veel keuze aan braai vlees in soorten en maten. Soep vooraf met brood. En veel mooie toetjes te kiezen.
Afstand: 340 km.
Temperatuur: 30 graden
Zaterdag 30 juli 2016
Het is nog aardedonker en best koud als we opstaan om 05.30 uur lees verderop het waarom. Ontbijt genuttigd, de vooraf bestelde lunchbox meegekregen bij de receptie en we gaan op weg.
De slagboom naar Sossusvlei opent 06.30 uur en we staan om 06.20 uur aardig vooraan in de rij. We rijden via de asfaltweg gelijk naar Dune 45. De duinen hebben nummers en deze ligt 45 kilometer van de ingang en is een van de weinige duinen die mag worden beklommen, de rest behoort zeer terecht aan de natuur. Een langgerekt lint mensen begint aan de klim (07.15 uur). Boven mag je uitpuffen. De zon is al op maar de kleuren in alle schakeringen zijn onvergetelijk, zo mooi kan een zandbak zijn. Onderaan de duin allemaal hoopjes rood zand van een ieder die zijn schoenen omkeert na de klim. Dan rijden naar de 2WD parking op 60 km., vandaar kun je alleen verder met een 4WD of je neemt de shuttle. Zo ook wij. Een weg van 4 km. puur zand. Die shuttle stopt aan de voet van de hoogste duin nl. Big Daddy van 325 meter hoog, de echte diehards bedwingen ook deze duin. Daarnaast de iets minder hoge Big Mamma. We doen Cessna Pan en daarna Dead Vlei (Dode vallei) waar de witte, gebarsten klei van de duinpan, de rode duinen, de blauwe lucht en de zwart geblakerde dode Kameeldoorn acaciabomen een surrealistisch beeld geven. Dan eten we het lunchpakket bij Hidden Vlei en beginnen rustig aan de terugreis over de Sossusvlei weg met fotostops. Op naar Sesriem Canyon, dat ligt aan het begin van de weg door Sossusvlei. De canyon is 4 km. lang, 30 m. diep, vrij smal en staat bijna altijd droog en is wel aardig maar niet spectaculair, maar na al het moois van de afgelopen dagen zijn we erg verwend. Bij het uitgaan van de Sossusvlei dien je te betalen voor auto = passagiers. Een norse man regelt dat en verwijst je naar de kassa (170 N$) om de permit te betalen.
Na deze tocht hebben we veel indrukken te verwerken. Een mooie -rode- dag! Dit is het echte Namibië van de reisboeken en de plaatjes.
Afstand: ca. 120 km.
Temperatuur: 25-35 graden
Zondag 31 juli 2016
Vandaag niet zo vroeg op als gisteren, maar weer een rit over slechte wegen dus toch maar bijtijds. We rijden na het uitchecken (07.45 uur) van Sossusvlei naar Solitaire dat bekend werd door het gelijknamige boek van Ton van der Lee. Deze Nederlandse filmmaker had genoeg van zijn hectische, stressvolle leven in Nederland en vertrok naar Afrika. Hij belandde na wat omzwervingen in het gehucht Solitaire met alles wat hij zocht nl. rust en ruimte: een puur leven. Er was een benzinestation (zonder benzine) een winkeltje met wat benodigdheden en tevens bleek het de ontmoetingsplek voor de bewoners uit de regio. Hij vond het er heerlijk. Begon om iets te doen te hebben een kleine camping en een café met simpele maaltijden en bakte zelf appeltaart. De ervaring leerde dat er slechts een paar auto’s per dag langskwamen …. dus te druk zou het nooit worden. Toen er iemand van Lonely Planet langskwam, lyrisch was over deze plek en dat in het bekende toeristische boek publiceerde was het gedaan met de rust. Het werd er zo populair dat iedere toerist die in de buurt kwam, Solitaire aandeed of ervoor omreed. Ook groepen onderweg van Windhoek naar Sossusvlei deden vanaf dat moment een koffie- of lunchstop in Solitaire. Het doel waarvoor Ton was gekomen verdween…. Hij vertrok weer na 3 jaar, het werd hem te druk en zakendoen met Namibische ‘vrienden’ bleek niet ideaal. Café van der Lee bestaat nog steeds. Tot op de dag van vandaag kun je er tanken, eten en de overheerlijke appeltaart gebruiken. Dat hoef je geen 2x te zeggen, die taart nemen we mee voor onderweg, want we hebben de buik nog vol van het ontbijt. De bakkerij heeft ook lekker verse broodjes, dus goed voorzien op pad.
Overigens veel autowrakken onderweg. In het verleden kon je met een kapotte auto niets, geen hulptroepen in de buurt dus de auto bleef staan. Nu zijn het de monumenten van de woestijn, soms zijn ze meegenomen door horeca gelegenheden en fungeren ze als souvenir kraampje, plantenbakken of gewoon als aardig item om buiten neer te zetten.
Passeren weer de Steenbokskeerkring, nu in noordelijke richting en daarna de Kuiseb Pass, weer heel anders qua natuur. Ruig wel.
Een stofwolk staat hier voor een tegenligger trouwens. Dat is wel handig.
Dan de weg naar de kust, dat is een soort maanlandschap tot aan de bewoonde wereld van Walvis Bay. Nog 30 km. rijden langs de zee en komt Swakopmund in beeld, bijnaam Beieren aan Zee. Een keurige kustplaats aan de Atlantische Oceaan en erg Duits. In Swakopmund even geen stof en het bewijs dat er na alle ruimte en rust in de natuur nog plaatsen met mensen bestaan. Ook leuk ter afwisseling. Gegoede senioren die de hitte ontvluchten hebben hier een (tweede) optrekje, ’s zomers (onze winter) is het in de rest van Namibië echt heet. Ook in de gastronomie etc. is dat te merken. Met 42.000 inwoners, palmbomen, strand en een gezellig centrum en boulevard een bezoek waard. De lokale vuurtoren is rood-wit. Ons moderne hotel Zum Kaiser ligt gunstig. Mooie kamer, met tv, zithoek, bad, douche. Lopen een rondje en gebruiken koffie met een taartje bij Café Anton.
Afstand: 350 km.
Temperatuur: 25 graden maar voelt koeler door zeewind
Maandag 1 augustus 2016
Ontbijt in het naastgelegen restaurant. Klein maar fijn, veel keuze en afgestemd op de westerse toerist. De ochtend begint met dichte zeemist, een kleine grijze wereld dus. We passeerden gisteren op weg hierheen Walvis Bay, dat ligt 30 km. ten zuiden van Swakopmund. Dit was lang een enclave van de Britse Kaapkolonie en later van Zuid-Afrika, vandaar deze wijze van uitspreken en schrijven. Een echte zeehaven, dus belangrijk voor de economie. Werd dan ook pas in 1994 aan de staat Namibië overgedragen. We rijden erheen en spotten de flamingo's in de duinmeren en in de lagoon. Verder vinden we er weinig gezelligheid aan, ook niet in het centrum. Een echte industriestad. Daarna terug naar Swakopmund, waar we lopend een rondje centrum doen. Wat shoppen en ook de Kristall Galerie bezocht met veel edelstenen. Lichte lunch bij Bojo’s. Ook 's middags bleef het grijs en bewolkt, jammer even geen blauwe luchten.
Afstand: 60 km.
Temperatuur: 18-20 graden bewolkt
Dinsdag 2 augustus 2016
Voordeel van 2 nachten geen half pension is dat je zelf kunt kiezen waar je 's avonds neerstrijkt. De eerste avond in de pub van een bierbrouwerij gegeten Brewer & Butcher, een hoop herrie en veel tv schermen maar heerlijk en voordelig eten. De tweede avond in Farmhouse Deli in het Strandhotel bij het strand en de zee ook weer aangenaam. Op de ochtend van vertrek (07.45 uur) miezert het een beetje en het is bewolkt als we Swakopmund verlaten.
Zo'n 50 km. van de kust komt de zon door. We gaan naar Damaraland. Damaraland is het dunst bevolkte gebied van Namibië, voor ons daarbij de vraag: is dat nog mogelijk dan? Een bergachtig gebied met indrukwekkende natuur.
We kiezen de route via het Spitzkoppe massief. De Grote Spitzkoppe is 1784 m. hoog, de Kleine Spitzkoppe 1572 m. De kleuren hier komen wat Amerikaans over, een beetje het rode Utah. We willen lunchen in Uis, waar we tanken, maar dat is een gat van niets. Het blijft bij koffie.
Hierna gaan we naar de Brandberg, hoogste berg 2573 m. waarin zich de rotstekening bevindt van The White Lady. Als we daar aankomen vertelt de gids, dat een bezoek helaas niet mogelijk is. Op de wandelroute naar de berg bivakkeren sinds gisteren twee woestijnolifanten. Dit zijn gewone olifanten, maar kleiner omdat ze in de woestijn leven en van minder voedsel leven en grotere afstanden moeten afleggen. Men mag het pad niet gebruiken zolang zij hier vertoeven, te gevaarlijk. We kunnen de dieren van redelijke afstand observeren. Jammer van de witte dame maar hier doet niemand iets aan. Bij het weggaan vragen twee meisjes gidsen of ze met ons mee mogen rijden, er is nu geen werk voor ze. We zetten ze bij de afslag een aantal kilometers verder af en ze zijn blij met de lift. Dan naar onze nieuwe accommodatie.
Als je aan komt rijden zie je een berg van een hoop stenen en rotsen, je denkt eigenlijk waar belanden we nu toch. Je moet zelfs goed kijken om het logement te onderscheiden van de rotsen. Maar eenmaal aangekomen is het schattig met oog voor natuurlijke details. De huisjes zien eruit als een iglo van rotsblokken en met lemen daken. Ze liggen tussen de enorme rotsblokken. Knusse wel wat donkere kamer, vanaf het terras is het uitzicht adembenemend. De douche, wastafel en het toilet zijn buiten, maar wel overdekt. Een heerlijke regendouche. Badslippertjes aan voor als er wat beestjes zitten. Wat een unieke locatie.
De ontvangst en de service zijn allervriendelijkst, er zijn 8 huisjes totaal. Eten ’s avonds op het open terras, is wel wat koud. Maaltijd is super en bediening correct. Op de kamer een airco/heater dus even de kou eruit.
Afstand: 320 km.
Temperatuur: 25 - 30 graden
Woensdag 3 augustus 2016
Je hoort alleen vogels hier ’s nachts en in de ochtend. Ontbijt is weer heerlijk met bacon & eggs, fruit, yoghurt etc.
We kunnen hier een halve dagtour boeken naar al het interessante van de streek, maar we gaan toch liever zelf op pad. Vrijheid blijheid.
Damaraland is het grootste openluchtmuseum van Namibië en door Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed, vooral vanwege de 2500 tekeningen en gravures die in de zandstenen rotsen zijn gekerfd en waarvan sommige wel 6000 jaar oud blijken te zijn. Daar gaan we eerst heen voordat het druk is en te heet dreigt te worden.
Op naar Twyfelfontein dus. De naam komt van een een bron maar het was dubieus of er water uit kwam. Je mag het terrein alleen betreden onder begeleiding van een lokale gids, dat kost ca. 2 Euro p.p. Net voor ons is een grote groep vertrokken. Dus wij zijn slechts met z'n vieren, de anderen blijken Amsterdamse dames te zijn. Even ervaringen uitgewisseld, altijd leuk. De gids vertelt veel. De rotstekeningen zijn niet in de bergen maar aan de buitenkant, voornamelijk dierenfiguren gemaakt door de San, vroeger werden die Bosjesmannen genoemd.
Ze vertelt ook dat er in deze regio al twee jaar geen regen is gevallen. Een tegenvaller voor het land en vooral voor de boeren.
Vlakbij liggen de Organ Pipes, dat zijn een heleboel rechtopstaande 8-hoekige kolommen van natuursteen, 130 miljoen jaar oud. Sommige van 5 meter hoog. Het is een enge afdaling. Iets verderop de Burnt Mountain (Verbrandeberge) met zwarte bergen als een vulkaan en in lavakleur.
En dan als laatste doen we ook het Petrified Forest (versteend bos) aan met ca. 50 boomfossielen. Let op: het bruine bord is de officiële Petrified Forest site. De langste is 35 meter. Verplichte rondleiding met gids die er niet zo’n zin in had.
Voldaan zetelen we ons op het terras en in de zon. Eind van de middag hapjes en drankjes op het uitzichtplateau van de lodge. Zonsondergang en verder niets, ja stilte in een prachtige omgeving.
Afstand: 100 km
Temperatuur: 32 - 35 graden
Donderdag 4 augustus 2016
Na 2 nachten in de omgeving van Twyfelfontein gaan we weer een adresje verderop. Wij vertrekken 08.45 uur vanwege de zeer slechte weg en rijden in noordwestelijke richting.
Wat een aparte omgeving toch met bizarre rotsformaties, tafelbergen, soms en dorpje met 6 huizen: het lijkt meer een road movie dan een road trip onderweg. De wegen zijn ontzettend slecht dus dat vergt veel tijd. Langs de weg overal onbevolkte zelfgebouwde souvenirkraampjes, vooral met stenen en sieraden van steentjes. Het geld deponeer je maar in en pannetje daar er soms staat. We spotten giraffen.
Onderweg een veterinaire controlepost. Of we vlees of vleeswaren aan boord hebben, en als we neen zeggen de vraag een koelbox met inhoud? Negatief. Banden worden ontsmet en we mogen door de poort verder, nadat al onze gegevens zijn genoteerd. Tanken bij een heel klein benzinestation en cash betalen. Daarna naar Palmwag lodge en gebruiken de lunch: Griekse salade en Hamburger.
Deze route is trouwens zo rustig dat je elkaar groet als je iemand tegenkomt.
Dan over de Grootbergpas, en naar de nabijgelegen Grootberg lodge. Om bij de lodge te komen moet je een ontzettend steile weg omhoog, zelfs met onze SUV of 4 wheel en stuurkunst lukt dat niet. Het alternatief is je auto op de parkeerplaats onderaan te zetten en dan komt de jeep van de lodge en brengt je omhoog. Het is een helling van wel 20-25% schatten we en vreselijk eng.
Grootberg lodge wordt geëxploiteerd door de lokale bevolking, de opbrengsten komen ten goede aan de community. Wat een bijzondere locatie is dit weer met uitzicht over het Etendeka Plateau. Ligging op 1600 meter hoogte. Helaas is het heiig als we er logeren. Er loopt veel wild (zoals zebra's, oryxen, allerlei bokken, bavianen) rond de accommodatie, dus 's avonds mag je alleen onder begeleiding naar de huisje (nr. 11).
Het eten is simpel, de mensen aardig.
Afstand: 150 km.
Temperatuur: 30 graden
Vrijdag 5 augustus 2016
De zon is al een tijdje wakker als we opstaan en de deur naar het terrasje openen. Die heeft al behoorlijk kracht zo ’s morgens vroeg!
We besluiten de excursie naar een Himba gemeenschap niet te gaan doen en een dag rust en relaxen in te voegen. Het programma is toch redelijk intensief en dan zouden we 7 uur vertrekken. De wildexcursies vertrekken nog vroeger. De Himba’s zijn een nomadisch volk dat vasthoudt aan tradities en levenswijze zoals zij vanouds deden. Zoals het insmeren met rode aarde. Het Himba dorp hier in de buurt schijnt echter vrij toeristisch te zijn horen we van mede gasten. Daarom dus niet.
Ontbijten op ons gemak en begeven ons naar het terras bij het zwembad. Lekker lezen, koffie en thee mag je de hele dag pakken en dan vliegt de dag toch om.
Ze spreken hier de kliktaal, heel bijzonder om te horen. Bij het avondeten doet het personeel een zang- en dansvoorstelling.
De vriendelijkheid van de mensen is spontaan, soms wat verlegen.
Morgen naar Okaukuejo in Nationaal Park Etosha, daar zijn we erg benieuwd naar.
Afstand: 0 km
Temperatuur: 30-35 graden
Zaterdag 6 augustus 2016
We checken uit. Terug met de jeep naar beneden. De auto is gewassen, fooi gegeven en iedereen tevreden. Na Grootberg gaan we op naar het volgende hoogtepunt: Etosha Park National Park. We stoppen kort als we een begraafplaats zien in Kamanjab, altijd interessant in het buitenland. We tanken en stoppen in Outjo, vrij modern wel en waar een uitstekende Bäckerei heerlijke broodjes verkoopt en voor het eerst in Namibië een heel erg lekkere kop koffie (Lavazza).
Veel ezels aan het grazen onderweg. Hier hebben ze i.p.v. paard en wagen ezel en wagen. Buiten Etosha liggen een aantal luxe lodges met privé reservaat. Wij willen echter IN het park slapen. Ons stempel van binnenkomst Etosha bij de Andersson Gate ontvangen we om 13.14 uur. Hier hebben we Waterhole chalet vlakbij een ‘waterhole’ De receptie is strak georganiseerd en Okaukuejo is een dorp op zich met de huisjes, een camping, een restaurant, zwembad, winkels en benzinepomp. Wel een klein beetje het Beekse Bergen gevoel hier. We horen ook veel Nederlands om ons heen. We kopen postzegels en lunchen, omdat we pas om 1400 uur de sleutel kunnen ophalen.
Omdat we in Etosha Park zitten kunnen we met name ’s morgens en ’s avonds als de dieren in grote getale aanwezig zijn zo van het huisje naar de poel lopen, waar de hele dag activiteiten zijn. In deze droge tijd noodzakelijk voor de dieren om hier te komen drinken. De hele Jumbo familie poseert! Wel 40 totaal en daardoor indrukwekkend, jong en oud. Ook giraffen met hun aparte wijze van bukken (benen wijd gespreid) altijd een foto waard. Verder zebra's, bokken in soorten en maten, oryxen. Nadat we de sleutel hebben, de koffers in het chalet gezet (is weer keurig) en toen naar de waterhole. Daar hebben we drie uur zitten genieten. Veel olifanten, van groot tot klein, giraffen, zebra’s, oryxen etc. etc.
Er staan bankjes bij de waterpoel en het is mooi de dieren zo dichtbij te zien en kunnen fotograferen.
Na de avondmaaltijd nog even bij de waterhole kijken en zie daar 7 zwarte neushoorns!. Poel des levens ..... hoe mooi een waterplas kan zijn.
Afstand: 260 km.
Temperatuur: 30 graden.
Zondag 7 augustus 2016
Gisteravond dus zwarte neushoorns. Zowel de witte als zwarte neushoorns zijn allebei grijs overigens … Het verschil is dat de zwarte neushoorn een smalle bek heeft en de witte een bredere bek. Ooit is ‘wide’ (wijde bek) verbasterd tot ‘white’ en zodoende heet het dier nu dus een ‘witte’ neushoorn en toen werd het smal gebekte type automatische de ‘zwarte’variant. Tegenwoordig hanteert men liever de termen breedbek en puntbek voor neushoorns.
Na Okaukuejo in het westen van Etosha gaan we nu naar de oostpunt, zo’n 160 kilometer verderop. We staan 07.00 uur op, ontbijten in restaurant en checken uit. Dan vertrekken we 08.30 uur, want we willen de hele dag in het park vertoeven. Dat Etosha toch heel wat uitgestrekter is dan ons Nationaal Park de Hoge Veluwe, wordt al snel duidelijk. Etosha werd in 1907 nationaal park en meet ca. 110 bij 60 km. Er zijn talrijke drinkplaatsen waar wild geobserveerd kan worden. Onderweg half Blijdorp of Artis gezien, we zullen de opsomming achterwege laten. De bomen hebben herfstkleuren, het is hier nooit echt koel. De enorme opgedroogde zoutmeer 'Etosha Pan' lijkt wel een fata morgana. De giraffen en vooral olifanten storen zich niet aan mensen en auto's, lopen gewoon naast en om je auto. Horen, zien en ruiken. En groot zijn ze!! De zebra's en springbokken houden hun eigen tempo aan bij het oversteken, dat kan wel even duren. Dieren hebben altijd voorrang. Naast deze dieren zien we nu ook vele kuddes gnoes (blauw wildebeest). Helaas de leeuwen, cheetahs en luipaarden nog niet gezien terwijl ze volop aanwezig zijn.
Er zijn 3 Rest Camps, we lunchen in Halali (wederom buffet) en eindigen in Namutoni. Daar wilden we nog een uitgebreide kaart kopen van het park, maar helaas geen winkel daar.
We zijn voldaan na alle indrukken en verlaten Etosha aan de oostzijde via de Von Lindequist Gate. Dan is het nog een paar kilometer naar de lodge. Zondermeer geweldig. De naam van de lodge betekent “de plaats die je niet meer wilt verlaten”. Toen we de Tented Camp wilden reserveren zat deze al vol, we kregen een bush suite aangeboden voor dezelfde prijs. Love my job!! Prachtige vrijstaand huisje, mooie ruime badkamer en regendouche. Fantastisch terras met ligbedden.
Ook het hoofdgebouw The Fort is met oog voor detail ingericht.
De dieren lopen op 5 meter van je terras te grazen, de lodge heeft zelf ook een kleine waterpoel dus daar komen de dieren ook op af. Weer 'n kruik in bed, ze hebben het hier altijd koud. Oh ja en hier per golfkarretje van het hoofdgebouw naar je bush huisje, giraffen en olifanten op het terrein!
’s Avonds een goed diner en dan per golfkarretje van en naar je bush suite.
Afstand: 160 km.
Temperatuur: 30 graden
Maandag 8 augustus 2016
We genieten van de omgeving, de rust, het terras met uitzicht op de bush en savannen. Vanochtend bij het wakker worden stonden de giraffen van de Mopaneboom voor ons terras te smullen. Verder rustig aan vandaag.
’s Middags maken we een gamedrive tot na zonsondergang. David Attenborough zou in deze omgeving zelfs op zijn oude dag nog blij worden. Helaas, de luipaarden, cheetahs en leeuwen spelen verstoppertje voor gevorderden.
Diner is buiten, wel wat koud maar prima kwaliteit en heerlijke wijn uit de wijnkelder.
Onze laatste avond en nacht op deze magische plek. Het mooiste van Namibie hebben we achter ons en we aanvaarden morgen de weg terug naar Windhoek.
Afstand: 0 km
Temperatuur: 30 graden
Dinsdag 9 augustus 2016
Jammer, maar aan al het goede komt een einde. We gebruiken nog een uitgebreid (ei) ontbijt en gaan dan op weg. Allemaal asfalt, dat wel. In Otjiwarongo een kleine lunch bij Superspar met parkeerwacht, kosten 4x espresso, 2 tosti’s en een bordje patat € 3,60. We ervaren de langzame overgang van de Namibische natuur terug naar de bewoonde wereld en zien de buitenwijken van Windhoek opdoemen. Tanken in Windhoek alvast vol, dat scheelt morgen weer dure benzine bij de luchthaven. Dan naar ons laatste hotel buiten Windhoek en vlak bij de afslag naar de airport. River Crossing staat niet goed aangegeven, maar we draaien en komen er wel, een hele klim weer.
Het is ook weer fijn is om naar huis te gaan overigens. We zijn voldaan na zo’n mooie reis. Begin van de avond ons Namibische 3-gangen galgenmaal in de accommodatie zelf. Tussen nu en morgen ligt nog een hele tijd.
Afstand: 540 km.
Temperatuur: 30 graden
Woensdag 10 augustus 2016
We kunnen rustig aan doen vandaag, pas rond 12.00 uur inchecken op de luchthaven en daarom genieten we van ons laatste uitgebreide ontbijt. Dan is toch de tijd gekomen om de koffers in de auto te plaatsen en richting de luchthaven te gaan, slechts 40 km. We leveren de huurauto in bij Bidvest en begeven ons naar de balie van British Airways. Dan maar een kop lekkere koffie met muffin en de koffers naast ons. Een uur voor vertrek komt er een dame tot leven en gaat achter haar balie aan het werk.
Aangezien er op de luchthaven nauwelijks faciliteiten zijn, vermaken we ons met wat lezen en vooral met mensen kijken. We gaan een kwartier voor vertrek aan boord van het toestel en vertrekken zowaar op tijd. Namibië laten we achter ons. Dan de knop om, naar huis. Op Johannesburg airport blijven we in transit en gebruiken wat te eten en te drinken, genoeg keuze.
Afstand: 40 km.
Temperatuur: 30 graden Windhoek / 20 graden Johannesburg
Donderdag 11 augustus 2016
Op de drempel van het licht wordt een (op ons verzoek zoet) ontbijt geserveerd en na verloop van tijd wordt de daling ingezet. Om 10.05 uur landt de blauwe vogel en staan we aan de grond. De gate is nog niet beschikbaar, dus geduld. Dan lopen naar de bagagebanden en zo hebben wij rond 11.15 uur de koffers. Dan naar huis. Hallo zendmast, hier zijn we weer. Veilig thuis, misschien wel het belangrijkste van de hele reis!
Terugkijkend, Namibië is werkelijk een spektakel van de natuur. Wij mochten dat ontdekken, beleven en ervaren met de eeuwige blauwe luchten, de fascinerende dierenwereld, de goedlachse en vriendelijke bevolking, de adembenemende landschappen en een aantal unieke lodges. Vooraf denk je, zou het niet te droog zijn, teveel woestijn, maar nee dit land is pure beleving! We hebben genoten.
You can leave Africa,
but Africa never leaves you!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley