Mount Rainier

Vrij vroeg op (lees: 07.30 uur) en checken ook vroeg uit voor een vakantiedag, we willen tijdig op pad we hebben 320 km. af te leggen. Kalaloch was wat ons betreft een prachtige stek direct aan de mooie kust. We verlaten via het zuiden Olympic Park, het was zeer zeker de moeite waard. Maar we weten niet wat er nog komt, dus achteraf zullen we pas kunnen zeggen wat de echte topper(s) was/waren. Voorbij Aberdeen pakken we de snelweg, eerst nog getankt en flesjes water gekocht plus een expressootje genuttigd bij supermarkt Safeway. Onze SUV slurpt niet eens zo ernstig, wederom voor rond 20 Euri de tank vol. Miepmiep (zo noemen we de vrouwelijke stem van TomTom) begeleidt ons weer uitstekend op de drukke wegen rondom Olympia en Tacoma. Verder gebruiken we haar niet, kaartlezen is nog steeds leuk en de borden duidelijk. Uit de verte zien we ondanks veel turen THE mountain niet echt liggen, er hangt een wolk omheen. Officieel dus Mount Rainier en 4392 meter hoog, maar iedereen noemt hem/haar DE berg. De Indianen noemen de berg Tahoma = Grote berg. Officieel een vulkaan, maar al heel lang niet meer tot uitbarsten geweest. Met 26 gletsjers en eeuwige sneeuw een unieke berg. Als we de afslag hebben genomen richting Ashford, een werkelijk fraaie route, passeren we de Copper Creek Inn. Volgens onze Lonely Planet een goed adres om te lunchen. Aangezien onze vrienden van Safeway geen verse bruine broodjes hadden (alleen een heel groot wit stokbrood > beetje veel) besluiten we hier een broodje te eten. Een werkelijk uniek adres! Amerikaanser kan haast niet. Een warm welkom door een soort Lucy Ball-achtig typje met een Hiiiii (spreek uit: haaaaaaaiiiiiii) en Folks (fooooks), how are you today? De aankleding van het restaurantje is ook enig. Te vol, te kitscherig, te veel lichtreclames, alleen de jukebox ontbreekt zou ik zeggen. Vervolgens een opsomming van alle lekkere specialiteiten uit eigen keuken. Maar ja, we willen gewoon een sandwich of broodje met beleg. Gezien de porties aan de tafels naast ons kiezen we voor een halve deli per persoon, Met volle maag op weg naar Mount Rainier National Park even verderop. De toegang tot het park gefotografeerd en dan door naar Longmire, waar we kort hotel National Park Inn aandoen, een bekend hotel dat Joke regelmatig reserveert voor klanten (dit heet een halve studiereis snappen jullie). Onderweg doen we wat viewpoints en een mooie felblauwe vogel gespot nl. Steller’s Jay. Dan naar ons hotel in Paradise. Klinkt wel, we gaan naar ’t paradijs. Langs de wegen nog minstens 1 à 2 meter hoge muren van sneeuw. Het is druk in het paradijs, veel bergactiviteiten hier. Daar op 1647 m. hoogte ligt onze nieuwe stek Paradise Inn. Een oud gebouw uit 1917 maar in 2008 nog gerenoveerd, heel veel hout en mede daardoor sfeervol m.n. de lounge waar iemand piano speelt en de open haard aan is. We hebben kamer 462, heel erg klein je moet werkelijk niet claustrofobisch zijn. Dat waren we even niet meer gewend. Buiten schijnt het zonnetje en de piek van Mount Rainier komt helemaal in beeld, zonder bewolking. Snel fotograferen dus. We informeren bij het naastgelegen visitors center naar wandelingen hier vandaan vertrekkend. Niet dus. Hier vandaan dan. Vanwege de late sneeuwval en extreme kou dit voorjaar ligt er op alle paden boven nog teveel sneeuw om te wandelen. Genoeg alternatieven o.a. mogelijkheden in Longmire of bij Stevens Canyon Entrance, want dat ligt lager. Ook een voorgenomen bezoek aan de noordoost kant van het park bij Sunrise kan niet doorgaan vanwege afgesloten wegen door sneeuw daar. Wat een pech. Sneeuw eind juni; ze moeten het verbieden verdorie. We nemen een kop koffie van het bijbehorende restaurant en kijken rond in de expositieruimte en winkeltje. Ze hebben hier ook sandwiches, salades etc. om mee te nemen tijdens een dagtour en vers zo te zien. Handig om morgenochtend te doen. Het is overigens wel een prachtig gezicht al die sneeuw in combinatie met helblauwe luchten. We nemen de folder mee en zullen de te bezoeken locaties voor de wandeling(en) voor morgen nader bepalen. Men waarschuwt voor rode vossen, die nu ernstig op zoek zijn naar voedsel en agressief kunnen zijn. ’s Avonds is er in de lobby een film over de sterrenhemels die hier goed te zien zijn en de ranger geeft achtergrond informatie. Starry starry night (Don McLean), jaja maar wij gaan onze eigen sterrenhemel bekijken aan de binnenkant van de ogen.