Terug naar de kust

Vandaag een reisdag, 300 km. te gaan, dus redelijk vroeg uit de veren. Checken uit en vertrekken in westelijke richting. Ontbijten bij Beckies, net buiten het Crater Lake Nat. Park weer een leuke tent in het bos, uistekend eten, goede prijs en sfeer. Daarna een mooie route, tanken, wegwerkzaamheden en achter een Pilot Car rijden, klein stukje Interstate 5 en weer verder binnendoor naar Bandon-at-the-Sea of kortweg Bandon. Bekend om zijn cranberries, en dat doet weer aan Terschelling denken …. Ze hebben hier een cranberry-festival na de pluktijd in september. We arriveren om 14.30 uur en het complex ligt direct bij zee. Mooie studio van alle gemakken voorzien. Omdat we lang in de auto hebben gezeten, gaan we even de benen strekken op het strand. Een lange trap naar beneden, de accommodaties liggen hier bovenop de rotskust. Een mooi breed strand met allerlei grillig gevormde rotsen. Het is laag water en we lopen een heel eind. Dan zien we bij de drooggevallen poelen veel zeesterren, oranje en rood. Gefotografeerd! We waaien echt uit, er staat veel wind maar met de zon erbij is het toch fijn lopen. Het centrum van Bandon ligt een kilometer verderop landinwaarts, maar we vonden zeezicht toch belangrijker dan een hoofdstraat om de hoek. En met de auto komen we er ook, of lopend als we zin hebben. Het is nu eind van de middag en daar gaan we vanavond of morgen eens kijken.
Geen wekker, we worden vanzelf wel wakker en dat is pas om 08.45 uur. Heerlijk zo’n rustdag. Kopje koffie erbij (krantje ontbreekt) en de plannen voor deze “rustdag” doornemen. Oh ja, nog even de rest over gisteren vertellen. We hebben na de strandwandeling tot eind van de middag in de zon op ons terrasje gezeten, toen kwam er opeens bewolking opzetten en binnen een kwartier was de omgeving nevelig en konden we de zee op ca. 50 meter afstand niet meer zien. Het werd zo kil, dat we naar binnen zijn gegaan. Opgefrist en richting Old Bandon. Het centrum is wel erg leuk, veel typisch houten huizen in blauwtinten dat geeft wel een maritieme sfeer. Aan de Coquille River gelegen met allerlei bootjes en visserij ook. Een beetje gezapig, dat wel. Veel buitenhuizen van pensionados. De winkeltjes gingen vroeg dicht of waren i.i.g al gesloten rond 7 uur. Gegeten bij een in Lonely Planet genoemde Italiaan, niet standaard pizza of pasta. Huiskamersfeer. Eten : geweldig! De Italiaanse chef kok maakt verse ravioli's en andere heerlijke gerechten. Vanochtend dus op ons gemak gestart en de auto gepakt. Iets verderop zat een soort wrakkenmuseum of meer Stiefbeen & Zoon achtige winkel: een vergaarbak van minstens 50 jaar. De eigenaresse (onze leeftijd) heeft het ‘winkelkind’ van haar overleden moeder voortgezet sinds een half jaar en probeert orde in de chaos te scheppen. Dáár heeft ze nog enige tijd voor nodig, zo concluderen wij... We kopen wat klein grut bij haar en gaan dan in noordelijke richting Coos Bay en North Bend, afslag Charleston. Stoppen bij de uitzichtpunten Sunset Bay, Cape Arago Lighthouse, bezoeken de kleine botanische tuin van Shore Acres. Maar echt enthousiast worden we vandaag pas van viewpoint Simpson Reef. Daar heb je uitzicht op Shell Island en er staan enorme verrekijkers. Op het eiland leven diverse soorten zeeleeuwen en er zijn ook pups te zien. Ook de grijze walvis en orka komen hier vaak langs, maar daar is het nu de tijd van het jaar niet voor. We zien de Steller Sea Lion, de California Sea Lion en de enorme Elephant Seal. Mooi! Er vliegen ook groepen pelikanen over. Vervolgens doen we de dirtroad Seven Devils Road terug naar Bandon. Gaat goed, ook zonder 4WD. Nog even de plaatselijke supermarkt bezocht (geen ketens hier, heeft ook zo zijn charme). Overigens zaten we vandaag achter de postbode, die hier zijn werk met de auto doet en zijn stuur zit rechts. Slim bedacht hè, dan hoeft hij er niet steeds uit. De temperatuur schommelde vanochtend rond 70 Fahrenheit vandaag. Is altijd even nadenken, maar het went. Als het 70 Fahrenheit is, een aangename 21 graden Celsius. Maar het is tussen 70 en 80 F. momenteel. Op het strand wel aan de ondergrens natuurlijk. We doen ’s middags heerlijk rustig niets, wat lezen, wat van de zon wat lezen, wat drinken. Op de getijdentabel staat dat het 18.45 uur laag water is, we gaan rond 17.30 uur naar het strand, er staat minder wind dan gisteren dus erg plezierig. Dit keer gaan we rechtsaf, gisteren linksaf. Fotograferen eerst Face Rock, we vinden het wel wat van het gezicht van Willem-Alexander hebben. We lopen weer een heel eind tussen de rotsformaties en zien weer zeesterren, maar tot onze verbazing ook zeeleeuwen! Dus in Bandon zelf zitten ze ook. Grappig. Je zoekt ze verder weg en vindt ze dichtbij. Morgen gaan we richting Redwood Park, we houden jullie op de hoogte.
Het inmiddels gebruikelijk ritueel: opstaan, douchen, ontbijtje, bagage in de auto en uitchecken. Maar een reisdag is ook vakantie. We maken de nodige stops onderweg, genieten van de omgeving en het rijden op zich is ook relaxed. Lekkere temperatuur weer, ietwat bewolkt maar ook blauwe stukken ertussen aan de lucht. Via de kustroute nr. 101 naar het zuiden, beter bekend als de Pacific Coastway. Eerst een stop bij Cape Blanco State Park, een leuke vuurtoren volgens de reisgidsen. Hoe verder we richting kust komen, hoe bewolkter het wordt. Hier wel mooie duingebieden à la Wadden met grazende schapen. Bij het parkeerterrein weinig Blanco maar veel grijs: is er al niets meer te zien. Alles in de mist, je weet dat de zee daar moet zijn maar zien doe je hem niet. Gaan noodgedwongen gelijk verder, het schijnt hier vaker voor te komen. ’s Ochtends bewolkt en mistig, ’s middags opklaringen en helder. Maar ondanks dat, toch ook momenten onderweg met prachtig zicht en blauwe hemel. We steken de staatsgrens over naar California en er wordt ons bij de controle gevraagd of we vers fruit aan boord hebben. We rijden naar Crescent City naar het Informatiecentrum van Redwood National Park. Halen hier een folder met wandelingen en andere informatie, altijd gratis. Dit park bestaat uit drie gedeelten en we doen er twee van nl. Del Norte Coast en Prairie Creek. Redwoods en Sequoia’s zijn familie van elkaar, de Redwoods zijn dunner maar langer dan de Sequoia’s. Redwoods staan bij zee en Sequoia’s in de Sierra Nevada van de USA bijv. in Yosemite en Sequoia Park. Er staan ook veel rhododendrons langs de weg, maar helaas die zijn al uitgebloeid. Kan me zo voorstellen dat het hier in het voorjaar een grote bloemenzee is en erg fraai! We stoppen bij Vista Point, maar hier ook weinig vista vanwege de aanhoudende mist. Dan doen we een wandeling bij Lagoon Creek nl. Yurok Loop, niet zwaar qua afstand maar best pittig vanwege het hoogteverschil. En dan merk je weer dat dalen soms heftiger is dan klimmen. We picknicken bij parkeerplaats aan de kreek en gaan dan door naar de Klamath River Overlook, een 183 m. hoog uitzichtpunt over zee, de baai waarin de rivier uitmondt en waar men zeer actief vist op zalm en regenboogforel. Maar ook hier weinig te zien, uitleg zie boven. We arriveren daardoor al om 14.00 uur bij de BnB (bed & breakfast) Historic Requa Inn, een oud gebouw met kamers in grootmoeders stijl. Doet ons inderdaad aan de spulletjes van oma’s denken door de meubelen, aankleding etc. De kamer is dan weliswaar een soort van ‘ouderwets’ ingericht, wel comfortabel en ruim en de badkamer is modern en verzorgd en dus prima al met al. Een goed kingsize bed, lekkere fauteuils. Het avondeten kon je hier bij reservering als extra bestellen en dat hadden we al gedaan omdat je toch redelijk afgelegen zit. Jullie horen binnenkort meer.

Het kan verkeren. Schreef ik bovenstaande vanmiddag om 15.00 uur. Les één in het toerisme: luister naar de locals! Na de koffie met versgebakken koekjes van de familie hier klaarde de lucht op en verdween de mist. Dus, hupsakee nogmaals op naar de Klamath River Overlook. En zie hier: prachtig uitzicht op de monding van de rivier en de oceaan. We horen van anderen dat er gisteren een grijze walvis is gesignaleerd in de Klamath River. Deze was afgedwaald en heeft voor heel wat toeristisch kijkplezier gezorgd. We zijn een dag te laat …. Het heeft zelfs de krant gehaald, want de politie moest alles in goede banen leiden omdat er zovelen op de brug stonden dat het gevaar gaf. De walvis is inmiddels teruggekeerd naar de oceaan. Het is sowieso niet gebruikelijk dat walvissen passeren in deze tijd. Ze gaan in het voorjaar van Baja California naar Alaska en in het late najaar terug naar warmere gebieden, om daar hun jongen te krijgen. We wandelen de uitgezette trail, Frans helemaal tot het einde en Joke tot halverwege. De knieën willen even niet (meer) zo. Toch fijn, dat we na al dat grijs weer een positieve en zonnige blik op de omgeving hebben kunnen nemen. Het avondeten in de BnB was zondermeer goed. Zitten nog een tijd in de ‘huiskamer’ met een enorme collectie boeken, want (toeristische) tijdschriften is dat niet zo’n probleem. Morgen verder de PCH zoals men die hier noemt de Pacific Coast Highway of Highway One naar het zuiden.
Al met al kreeg deze grijze dag toch nog een mooi blauw en zonnig randje!
roeg wakker, rond zes uur horen we al motorboten op de rivier. Onze kamer kijkt daarop uit en met het raam open hoor je de vissers hun boten starten en vertrekken. Het werk moet gedaan tenslotte. Maar we slapen weer in gelukkig. Het ontbijt, met keuze uit zoet, hartig en gezond, alles inclusief. Bij het uitchecken zien we een bord met de namen van de gasten die 31 juli zijn aangekomen. Nooit geweten dat IJsselstein Netherlands ook in de USA lag …. :). Maar het is een uitstekend adres voor een nachtje op de Redwood parken route. Persoonlijke service van een familie met Yurok Indianenbloed, van oorsprong uit de streek hier. Gastvrij en keurige verzorging. We verlaten Requa en bij de brug over de Klamath River staat een bord ‘peds crossing’. Wij maar denken: wat zijn peds nu toch? Pets bedoelen ze niet, maar het blijft even een hersenkraker zeker als je brein vakantie heeft. Maar (lampje) we zijn eruit: peds zijn pedestrians ofwel voetgangers. En er lopen inderdaad weer veel kijkers, dus de grijze walvis zal nog steeds in de buurt zijn. We gaan op weg verder door de natuurpark(en) met Redwoods en nemen de Newton B. Drury Scenic Parkway, spotten daar o.a. de Big Tree en verder omdat het nog mistig is mooie doorkijkjes in het mystieke Prairie Creek Redwood Park. Het is een beetje verwarrend hier, want je hebt Redwood National Park en een aantal State Parken en die hebben hun eigen foldermateriaal en visitors centers. Daarna gebruiken we een espresso in het plaatsje Trinidad aan zee met een kleine vuurtoren. De poot van Joke’s bril breekt af, dus we willen langs een brillenwinkel in de eerste grote plaats gaan. Maar na enig onderzoek kan Frans de bril met een pincet maken en aandraaien. Geregeld! We rijden door Eureka (‘ik heb het gevonden’) waar men indertijd goud dacht te vinden, zien wat Victoriaanse gebouwen maar verder vinden we het een rommelige niet aantrekkelijke industriestad. Maar misschien hebben we wat gemist, we zullen het niet weten. Kopen er wel vers brood bij de vrienden van Safeway, die zitten nagenoeg altijd aan de invalswegen van een stad of plaats. De zon heeft het inmiddels gewonnen van de mist en wolken, de temperatuur is aangenaam. Dan op naar de Avenue of the Giants, een prachtige weg van 31 mijl in Humboldt Redwood State Park. Met Giants zegt men niets teveel. Je bevindt je tussen de giga Redwoods. En net als alle andere toeristen maken ook wij veel vergelijkingsfoto’s van mens bij de bomen. Zoals ze hier zeggen: Redwoods are pain in the neck, je blijft omhoog kijken. We voelen ons echt heel klein. Jammer dat je die lengte niet op de foto krijgt. We vragen bij het bezoekerscentrum om een leuke wandeling. Men adviseert de Kent Mather en die doen we dan ook. De moeite waard, met grote Rode Reuzen, zicht op de rivier en lekker koel in het bos. Jammer van de bijtertjes (muggen) die zich weer aangetrokken voelen tot ons en we hadden ons niet ingespoten met Deet vooraf, dom. Overigens worden de Coast Redwoods wel tot 2000 jaar oud en ze hebben dus een kastanjerode à bruinachtige bast. Die is erg dik en daardoor kunnen insecten en schimmels weinig schade aanrichten. Vervolgens doen we iets ontzettend toeristisch, we betalen ervoor om met de auto door een grote Redwoodboom te rijden. Bestaat er niet zoiets als dat moet je gedaan hebben? Enfin, de Drive Thru Tree voegen we toe aan onze ervaringen …. Het klinkt misschien raar, maar vanochtend hadden we het erover dat we eigenlijk wel voldaan zijn na 2,5 week rondreizen en zoveel verschillende, mooie indrukken. Toch voegt deze dag daar weer iets aan toe en hadden we het niet willen missen. Dan sluiten we de Gigantenweg af met wat drinken onder een parasol in het gehucht Miranda en rijden via Hwy. 101 naar onze stek van vanavond te Garberville. Is een Best Western en echt ketenhotel, maar wel een mooie ruime kamer begane grond met terras bij het buitenzwembad. En met een temperatuur van inmiddels wel zo’n 30 C. trekken wij de badkleding aan en nemen een verfrissende duik. Vervolgens op ons terrasje, warm!! En dan komen we gelijk bij de titel van vandaag. Na al die rode reuzen hebben wij nu beiden rode neuzen!
Vanuit Garberville hebben we de route vervolgd weg nr. 1 richting Mendocino aan de kust, een aardig plaatsje met galerieën en leuke winkeltjes. Mooie houten huisjes ook, wel sfeervol. Maar het was grijs en nevelig aan de kust, dus besloten we aldaar na een espresso toch het binnenland in te gaan met wellicht betere weersomstandigheden. Grijs is ook maar grijs. Een goede keuze (of verstand) zo bleek al snel, blauwe luchten en de buitentemperatuur steeg van 68 F. naar 74 F. Vervolgens verder naar het zuiden en hier begonnen de wijngaarden te komen, gelijk een heel ander landschap. Meer Europees naar ons idee soms wat Italiaans aandoend en soms wat Provencaals. Na de lunch bij een Mexicaans cafeetje met ene goede "mama" die uitstekende burrito's maakt, doorgepakt Hwy. 101 naar Sonoma in Wine Country. Inmiddels constant tussen de druivenvelden, oleanders, olijfbomen en zelfs palmen en cypressen. Mediterraanse sferen kun je wel zeggen, fraai. We arriveren in Sonoma. Ons onderkomen ligt net buiten het centrum van de wijnstad met 8500 inwoners. Na aankomst kleden we ons om en gaan eerst lekker zwemmen en van de zon genieten. Het is wederom heerlijk, tot een uur of half 6 blijven we zitten. Er is vanmiddag/vanavond een Farmers market op de Plaza (centrum) en daar willen we even een kijkje nemen, anders hadden we wel wat langer blijven zitten. Ze hebben hier een gratis shuttle naar het centrum, dus daar maken we gebruik van. Parkeren is toch moeilijk met die drukte. Het is er druk en gezellig, veel mensen op de grasvelden eromheen aan het eten en drinken. We lopen het plein rond, vreemd maar de winkels zijn al gesloten. Mooie gebouwen als het theater, de missiepost en het stadhuis hier. Duidelijk de Mexicaanse invloeden en bouwstijl met o.a. veranda's voor de huizen. Maar ja, alles draait toch om één ding: wijn! Bekende wijnen van hier zijn: Chardonnay, Pinot Noir, Pinot Gris, Cabernet en de echte Amerikaanse wijn Zinfandel. Leuk om te vertellen wellicht is dat de wijnindustrie is ontstaan door juist die Franciscanen. Zij plantten rond 1823 druiven om miswijn van te maken. Het goede klimaat zorgde voor de resultaten. Sonoma is minder bekend dan Napa, dat is vlakbij maar chiquer en bekender. Wie kent niet Napa Valley? Maar ook zien we in Sonoma een ‘goudkust’ met prachtige huizen van de waarschijnlijk gegoede bewoners. Met 400 wijnmakerijen in de streek is het logisch dat de winkels uitpuilen van wijn in alle soorten. Ook speciale wijnlokalen om te proeven van het vocht zijn meer dan voldoende aanwezig. Ach, we zullen wel eens een wijntje nemen denk ik. En van de zon genieten, relaxen en alle indrukken verwerken, nog eens naar de foto’s kijken en een familiebezoek doen in de buurt van San Francisco. Daarom geen garantie voor een verslag de komende dagen. We zullen proberen vrijdagochtend in Sonoma of op de luchthaven van San Francisco later die dag -als daar tijd en gelegenheid voor is-het laatste stukje voor de weblog op Amerikaanse bodem te schrijven.
Voor nu: M & M, de combi van Méditerranée en Mexico!