Crater Lake en veel bergen

Je wordt wakker en denkt: hoelaat zou het zijn? Toch meestal zo tussen 07.30 en 08.00 uur, dat is schijnbaar voorgeprogrammeerd tijdens vakantiedagen. Maar dan geen haast of werk dat wacht. Op je gemak de badkamer in en het maakt niet uit of je daar 5 of 15 minuten over doet. Zo ook deze ochtend. Na enig overleg besluiten we niet in het hotel te gaan ontbijten maar eerst uit te checken. Dan kunnen we op ons gemak de wirwar van wegen in en rond Portland achter ons laten en dan ergens onderweg ontbijten. Zo gezegd, zo gedaan. We vertrekken in zuidoostelijke richting en ergens langs de weg vinden wij Shari’s, een wat 'belegen' restaurant. Vaak ziet de buitenkant er niet echt aantrekkelijk uit, maar blijkt het binnen een leuke tent te zijn. We zagen veel mensen voor de ramen zitten eten, en dat is meestal een goed teken. We bestellen een ontbijtje en dat is echt prima, met een aardige gastvrouw die graag een praatje maakt een goed begin van de nieuwe dag. Het leuke van deze omgeving is (anders dan in trekpleisters als Bryce/Grand Canyon etc.) i.i.g. dat je opvalt als Europeaan tijdens een Amerikaanse roadtrip. Wel veel USA toeristen maar weinig van zo ver weg als Europa! Leuk is de oprechte belangstelling wel. Getankt en nu hebben we even precies berekend wat het kost. € 0,84 per liter mensen! Vervolgens de scenic byway richting Bend en al snel doemt Mount Hood op, slechts 3420 meter hoog dus het kleine broertje van Rainier. We doen een break bij de Timberline lodge uit 1930. Studieinspectiereis voor Joke, de heren uit Apeldoorn (giro 2445588) betalen mee. Het zal wel lijken alsof wij dol zijn op Mountains, maar we passeren een hele rij nl.:
Mount Hood 11239 ft. hoog, Mount Jefferson 10497 ft. hoog en Mount Bachelor met 9068 feet. Een feet is ca. 0,30 meter, dus reken zelf uit :-).
Ze behoren allemaal tot de Cascade bergrug (Cascade Range) die van de grens met Canada tot diep in de VS van Amerika loopt. Mount Hood is de hoogste top van de staat Oregon. Na een poosje rijden is er duidelijk een verandering van het landschap te zien. Eerst enorm veel bossen, heuvels en bergen (het heeft hier absoluut overeenkomsten met West-Canada) en vanaf daar vlakker, droger en uitgestrekter zicht. Er verschijnen aardige bergkliffen aan de horizon, met basalt, volgens Frans, zie foto. We doen kort Peter Skene Ogden viewpoint met een blik op een diepe canyon en wat bruggen erover, maar zijn meer geïnteresseerd in Smith Rock State Park en bezoeken dat 's middags. Dit lijkt qua kleuren van de rotsen enigszins op de omgeving van Moab (Capitol Reef en Arches), roodachtig. Erg mooi en zeker met de Crooked River die ertussen loopt de foto’s meer dan waard. Veel hiking trails hier ook, kort en lang. Dan vervolgen we onze weg naar eindpunt van vandaag Bend en ons onderkomen. Als ik dit schrijf hebben we de plaats verder nog niet gezien, maar vanavond gaan we op pad. De accommodatie ligt aan de Deschutes River en ziet er goed uit. We moeten hier wel op tijd weg, ontbijt is alleen tussen 7 en 9 uur.
We horen dat het in Nederland herfstachtig weer is, sorry wij beginnen de nieuwe dag met een onbewolkte lucht en een lekker zonnetje. ‘s Ochtends zo rond een graad of 20 en dan in de loop van de dag 25-27 graden. Precies goed wat ons betreft. Het ‘homemade breakfast’ bestond uit zelfgemaakte muffins, yoghurt granola, pancakes of scrambled eggs (keuze) en natuurlijk sapjes en koffie of thee. En daarna gingen we op pad. De eerste stop aan hwy. 97 is Lava Butte, een top met uitzicht over het vulkanisch gebied van die omgeving en de bergen in de verte. De lavastenen hier zijn roodachtig of grijs/zwart, we moeten nog uitzoeken wat het verschil is en zien niemand om het te vragen. Vergt wat (internet) studie, want Lonely Planet rept er niet over en andere boeken liggen thuis. Veel schattige en vooral rappe chipmunks (soort kleine gestreepte eekhoorns) hier in het bos, ze blijven koddig en fotogeniek. Heerlijk in de zon op een lavasteen of smikkelend aan een nootje. Dan rijden we naar Newberry Volcanic Monument. De geschiedenis van de vulkaan gaat 500.000 jaar terug. Newberry is gevormd na een eruptie en is één van de grootste vulkanen van Noord-Amerika. We doen eerst de Big Obsidian Flow wandeling, met een groen meertje aan de rand van een enorme hoeveelheid stenen aan de zuidflank van de krater. Frans haalt zijn hart op! De zwarte stenen glimmen soms in de zon, heel speciaal. Dan door naar Paulina’s Peak (7984 ft.) voor een wandeling met uitzicht. Jammer, dat gaat niet door: ‘road closed’. Dan maar naar Paulina’s Lake, ook leuk maar wel minder spectaculair (denken we). Je kunt er bootjes huren maar wij houden het gezien de tijd op een drankje op het terras bij het water. We stoppen onderweg in Gilchrist waar een klein postkantoor is en kopen wat postzegels. Sorry, een zeer beperkt aantal. Een groet aan jullie allen via deze weblog is welgemeend en bespaart veel schrijfwerk van kaarten die wellicht na onze terugkomst in Nederland aankomen. Dan nog een klein uurtje te gaan naar Crater Lake National Park. Dit hebben we vóór de reis als hoogtepunt aangemerkt o.a. vanwege het felblauwe meer met omringende bergen. We rijden via de noordingang het park binnen. Hier (ook) weer een waarschuwingsbord voor de aanwezigheid van beren. Wij hadden 2 jaar geleden (toen i.v.m. de voorgenomen reis naar Canada) een berenbelletje gekocht bij de outdoorwinkel De Zwerfkei in Woerden die je aan je rugzak doet. De beer zou dan op afstand moeten blijven als je de tas beweegt. Belletje gaat dus mee. Na enkele kilometers komen we bij het eerste uitzichtpunt op het meer bij Merriam Point. We hebben vorige week in de plaats Paradise geslapen (Mount Rainier) maar dit is werkelijk evenzo een ‘paradijselijke’ omgeving. Met zicht op het prachtige meer en Wizard Island: subliem! We snappen nu waarom het meer Het Schitterendste Juweel van de Cascade Range wordt genoemd. De foto’s zeggen genoeg. In dit park ook nog veel sneeuw en ca. 1 - 2 meter hoog langs sommige wegen, ja zelfs op 27 juli. Het sneeuwt veel in dit gebied, zo’n 10-14 meter per jaar, de route rond het meer is alleen in juli, augustus en september open. Daarbuiten kun je alleen via de zuidingang van het park komen en tot Crater Lake lodge rijden en dan dezelfde weg terug, dan zie je slechts een klein stukje. We rijden met nog een aantal stops tijdens de rit door naar de bij Crater Lake lodge uitgezette Sinnott Memorial Overlook trail. Tja, wat moet je nog zeggen. Het is een wonder van de natuur, alle superlatieven gelden voor deze plek op aarde, naar onze mening. Er is een klein museum met een interessante film over het ontstaan van Crater Lake en evenzo uitleg door rangers. Het ontstond 7700 jaar geleden toen de 3660 m. hoge Mount Mazama instortte als gevolg van een vulkanische uitbarsting. Terwijl de ‘caldera’ zich vulde met water, stroomde er nog steeds lava in de krater. Hierdoor werd Wizard Island gevormd, een uit vulkanisch gesteente bestaande kegel die 233 m. boven het meer uitsteekt. Op de top van het eilandje bevindt zich een kleine krater van 27 m. diep, vaak gevuld met sneeuw. Regen en sneeuw vulden de grote kraterkom van het meer zelf wat op zijn diepst 590 meter is. Diep onder water zijn nog steeds warmwaterbronnen actief. Men waarschuwt dan ook: de vulkaan slaapt, maar is beslist niet dood. De vulkaan maakt deel uit van de Ring of Fire, een verzameling vulkanen rondom de Pacific Oceaan in de vorm van een ring dus o.a. in de USA, maar ook Japan en Nieuw-Zeeland. Na een drankje rijden we naar Mazama, daar hebben we een kamer gereserveerd, want de geliefde Crater Lake lodge -uit 1915 aan de rand van de krater met zicht op het meer- zat al vol (……), zelfs als doorgewinterde reisregelaar kun je soms te laat zijn voor het reserveren van populaire accommodatie. Er zijn 4 kamers in één cabin (houten huis), het ziet er netjes uit en ligt midden in het bos. We zitten in gebouw I met kamer 3. Mannen (vrouwen met die lengte zijn er niet veel) van bijna 2 meter zijn niet gebruikelijk schijnbaar. Een douche op borsthoogte is meer regel dan uitzondering. Maar dat geldt niet alleen voor deze bestemming, weten we uit ervaring. Dutch men are tall! We gaan ons vanavond verdiepen in de ontvangen folders en mogelijkheden van dit natuurpark voor ons programma morgen, hoewel we al voornemens waren de route om het meer heen te doen. Wel één nadeel hier: muggeninvasie. De ligging van Mazama cabins is wat lager en de temperatuur dus hoger, heerlijk voor deze vervelende bijtertjes.
In Mazama Village – 11 km. ten zuiden van het Crater meer, maar wel in het Nationale park- waar we zitten is een winkel, wasserette, restaurant Annie Creek, camping, benzinepomp en de huisjes met kamers dus. Geen tv’s, gsm’s, kranten en Internet. Voor vandaag staat de route rond het meer (rimdrive) op het programma, totaal 53 km. Maar er zijn zoveel stops mogelijk dat we er een hele dag voor uitgetrokken hebben. We vertrekken rond 09.30 uur, doen de aanbevolen richting nl. met de klok mee en het is nog prettig rustig onderweg. Er zijn veel viewpoints gemaakt en daar weer wandelingen vandaan, dus voor iedereen wat. Op weg naar onze Village hadden we gisteren al een aantal stops gedaan, dus die komen we nu weer tegen en slaan we over. Beginnen met Discovery Point. Dan willen we graag de Watchman trail doen naar de brandweertoren bovenop de berg, het lijkt wel een adelaarsnest, vandaar heb je uitzicht over het eilandje. Maar jullie voelen het vast al aankomen: vanaf onderaan ligt het pad vol sneeuw en is afgesloten. Maar enfin er is wel een uitzichtpunt beneden aan de wandeling met mooi uitzicht op o.a. Wizard Island. Het eiland heeft deze naam gekregen omdat het eruit ziet als een tovenaarshoed. Nog een aantal stops die allemaal de moeite waard zijn en je niet wilt missen. Dan gaan we voor het allermooiste uitzichtpunt van het park nl. Cloudcap Overlook en ja hoor, hier kun je zelfs met de auto niet verder want de sneeuw blokkeert de weg. Een groepjes fietsers kan er net langs en gaat een poging wagen …. Zo komen we natuurlijk niet aan onze (wandel)kilometers. We zien bij Kerr Notch de rotsen genaamd Phantom Ship in het meer liggen, een eilandje van hard vulkaangesteente. Dan nemen we de zijweg naar The Pinnacles en doen daar een wandeling (zonder sneeuw, gewoon heet daar, echt waar) met zicht op de spitse, tandvormige rotsformaties van vulkaanas. Ook hier weer een leuke ontmoeting, mensen vinden een praatje maken erg leuk en onze trip ‘fantastic’. Ach, het oversteken van de plas (Atl. Oceaan) zorgt al voor respect haha. Hierna picknicken we weer (onderweg tijdens de rimdrive kom je nergens iets tegen om te eten en/of drinken) en doen dan de Sun Notch wandeling met weer ander zicht op de Phantom Ship. Wat een prachtig mooie panorama’s toch. De laatste stop doen we bij Vidae Falls, een 30 m. hoge waterval. Zou je vroeger een filmrolletje met 36 opnamen hebben vol geschoten, vandaag een kleine 100 foto’s gemaakt. Lang leve de memory stick. En na afloop van de vakantie herinneringen ophalen bij het selecteren van al die foto’s voor het maken van een digitaal fotoboek. De grote vraag als je dit meer ziet, zo kalm, zo blauw, zo rond is natuurlijk waarom het zo blauw is. Omdat het alleen maar is gevuld met water van sneeuw en regen, er komen geen beken en rivieren op uit, dit gecombineerd met de diepte geeft de hemelsblauwe kleur. En dan heeft het ook nog iets te maken met het kleurenspectrum, maar da’s nu even wat ingewikkeld uitleggen en het is ook geen college tenslotte. Het meer is een van de helderste meren ter wereld. Dit in combinatie met de blauwe luchten van vandaag (hoewel ’s ochtends wat heiig) reflecteert het als een spiegel en is dat natuurlijk enorm leuk voor de beelden. ’s Avonds gaan we naar Crater Lake lodge om de zonsondergang daar te bewonderen. Het is best kil op het terras (ligt niet in de zon) en de muskieten zijn vervelend. We warmen af en toe op bij de open haard binnen, nemen warme koffie. Maar de zon zakt niet zo geweldig mooi als we gewild hadden. Wat alles weer goed maakt is een mooi rendier bij de parkeerplaats met gewei. Hij poseert niet echt, maar we hebben hem gevangen voor de foto. Het was een fantastische dag, om in te lijsten!