Olympic Park: prachtig!

We laten ons het ontbijt nog maar eens goed smaken, het is afwachten wat het volgende logeeradres in petto heeft. We checken uit en de auto staat klaar, de koffers gaan in de auto, de roadtrip gaat beginnen! En ja, de zon doet vandaag z’n best en schijnt. We laten Seattle achter ons en rijden in noordelijke richting naar Edmonds waar de ferry vertrekt naar Kingston. Die is nl. rustiger dan de vanuit Seattle vertrekkende ferry. Het is ongeveer 20 minuten rijden. We kopen een kaartje voor de veerboot ($ 22,- totaal) en rijden het haventerrein op. De boot van 10.00 uur vertrekt net dus we moeten wachten op de volgende. Binnen 10 minuten arriveert de boot vanaf de overkant en na het ontschepen mogen we aan boord rijden. Het is net zo’n boot als de ‘Midsland’ van Terschelling, een autodek en daarboven een zitgedeelte, restaurant en dek. We wachten op het zonnedek (behoorlijkkoud trouwens) tot we onderweg zijn en nemen wat foto’s van de Puget Sound en halen dan een take away koffie, die meegaat in de auto. Al echt Amerikaanse gewoontes nemen we aan... Na aankomst rijden we naar Port Townsend, het landschap bestaat uit bossen en heuvels en het is aangenaam en rustig rijden. In Port Townsend wat mooie Victoriaanse gebouwen en een leuke hoofdstraat. Opvallend hier de vele antiek- en rommelmarktachtige winkeltjes en galerieën. Er is een winkel waar zelfs de gehaakte gordijnen hangen die hetzelfde patroon hebben als wij in ons eerste huis voor het raam hadden en da’s lang geleden hoor. En nog veel meer uit grootmoeders tijd, dat mag duidelijk zijn. Het is een drukke plaats en het is ook de aankomstplaats van weer een andere overtocht. Overal zicht op het water. We gebruiken er de lunch en gaan dan door in westelijke richting naar Olympic National Park. We rijden door plaatsen waar de Indiaanse invloeden herkenbaar zijn, veel totempalen en maskers overal o.a. in Sequim. Het komt ook terug in allerlei namen. We tanken bij Safeway en hier word je als Nederlander echt blij van: 3/4 tank voor € 21,- omgerekend. Zo tegen 4 uur melden we ons in Lake Crescent Lodge aan het gelijknamige meer. Een prachtige locatie. Een blauwgroen glashelder meer omringt door beboste bergen en heuvels. Hier diverse gebouwen en verschillende soorten kamers. Wij hebben nr. 305, een Pyramid Mountain room en kijken uit op een grasveld, bomen en door de bomen op het meer. ons gebouw ligt wat achteraan in de bossen. Het hoofdgebouw van de lodge stamt uit 1916 en is echt een plaatje, met een enorme open haard en antiek ingerichte lobby, mooie veranda. We verkennen de directe omgeving, fotograferen wat en zoeken dan een luie stoel aan het meer in de zon. Met wijn en bier veel plezier :)! Het is heerlijk toeven en de zon brandt aardig, dit is het ware vakantiegevoel. Dat houden we wel een poosje vol. Begin van de avond wordt het koeler en frissen we ons op. Voor het avondeten reserveren we in het restaurant van de lodge, we hebben geen zin meer op pad te gaan voor een hap. In de lobby toch gratis Internet, dus we maken dit verhaal en jullie zijn weer helemaal up-to-date.
Gisteravond zat de zon achter de wolken toen hij onderging, maar dat resulteerde niettemin in mooie kleurschakeringen op het reflecterende water. Een foto waard.
Onze kamer is groot, de badkamer erg klein. 'n Beetje vreemde verhouding maar het is keurig schoon en netjes. In de lodge en de bijbehorende gebouwen geen tv’s en radio’s en ook geen airco. Je leeft hier met de natuur. Nu is die airco ook beslist niet nodig, het koelt ’s nachts zodanig af, dat je een extra deken nodig hebt zo bleek ons. Lake Crescent is trouwens 190 meter diep en het meer is ontstaan door het uitslijten door gletsjers, het is een zoetwatermeer en in de heuvels en bossen eromheen veel azalea’s, rhododendrons.
Vandaag wilden we het noordelijke deel van het park ontdekken, morgen vertrekken we nl. naar het westen en de kust. Het Olympic park kenmerkt zich door 3 ecosystemen: de kust, het regenwoud en de bergen en werd in 1938 een Nationaal Monument en later Unesco biosfeerreservaat. Het hoogste punt is Mount Olympus met 2428 meter en zijn immer besneeuwde top. We gaan vandaag voor de bergen eerst via de hoofdweg (Hwy. 101) en dan eraf en nemen op de gok een ‘dirt’ road, ongeasfalteerd met als bijkomend voordeel dat je weinig mensen tegenkomt. Inderdaad, we komen geen kip laat staan mens tegen. Aan het einde van de weg weer op gebaande wegen en iets verderop is de entree van het Nationale park en daar kopen we een America the Beautiful annual pass van 80$, die geeft toegang tot de nationale parken en de aankoopprijs halen we er zeker uit omdat we 4 nationale parken bezoeken. We doen wat uitzichtpunten met zicht op Port Angeles, de Strait of Juan de Fuca en zien zelfs Vancouver Island met hoofdstad Victoria (dat staat op een bord aangegeven, zelf zou je het niet herkennen hoor). Erg veel sneeuw op de bergtoppen. In Hurricane Ridge aangekomen op 1594 meter hoogte een bezoek aan het visitor center, waar veel vrijwilligers werken als rangers en junior rangers. Het is mooi om te horen dat zelfs een non-profit organisatie als de US National Park Service een Mission Statement heeft! Men wil niet alleen de huidige generatie mensen laten genieten van de natuur maar ook de volgende generaties. En als daar bepaalde keuzes voor gemaakt moeten worden dan horen die er nu eenmaal bij. Goed bezig denken we maar, je wordt weer even met de neus op de feiten gedrukt. Net als die prachtige TV reclame van het WNF ‘it's a miracle’ en 'we geven de aarde door’, heel erg mooi om te zien. Hoewel die reclame ook weer veel geld kost …… Enfin, we weten nu dat er in Olympic NP veel wild leeft: beren, cougar, rendeer, elk en veel vogels. We wilden hier een kleine ‘trail’ (wandeling) lopen maar helaas zijn die afgesloten omdat er nog veel sneeuw ligt. Wel veel bloemen als lupinen en lelies daar waar geen sneeuw ligt. Maar we spotten wel een groep rendieren. Mooie bruine beesten met een redelijk groot gewei. Omdat ook de weg verder naar Obstruction Peak is afgesloten gaan we weer bergafwaarts. Onderweg nog even wat fruit, broodjes en biscuits gekocht. Het weer is droog en met een lekker zonnetje afgewisseld met wolken besluiten we te picknicken. We vinden een idyllisch plekje bij een snelstromend riviertje in de zon. Dan rijden we door naar de natuurlijke minerale warmwaterbronnen van Sol Duc, 38-42 graden. Dit valt wat tegen, ze hebben het water daarvan gebruikt om nieuw aangelegde baden te vullen en zodoende ziet het eruit als een modern zwembadencomplex. Vlakbij ligt een snelstromende rivier, waar zalmen leven en ook gevangen worden. Het is inmiddels tegen 4 uur en we keren terug naar Lake Crescent, drinken een kopje espresso en besluiten dan hier maar een wandeling te doen. Dat wordt de Moments in Time Nature Trail die zowel langs het meer loopt als door het bos. Daarna bij een drankje in de veranda het verslag bijgewerkt.
Ter informatie: denken jullie niet dat ik dagelijks uren achter de computer zit. In de weken voor vertrek heb ik al veel informatie in een Word bestandje gezet, dus het is alleen een kwestie van selecteren wat we daadwerkelijk gedaan hebben, knippen en plakken. Alleen het laden van de foto’s gaat hier traag en kost tijd. Maar onderwijl drinken we en kletsen we wat, en natuurlijk naar mensen kijken wat ook de lachspieren aan het werk houdt.
We laden de bagage en checken uit, de dame die Joke helpt heeft familie in Nijmegen. Ze vertelt dat ze regelmatig in Utrecht winkelt als ze in Nijmegen logeert en dan het liefst kroketten of bitterballen eet! Ook zij snapt niet waarom die buiten Nederland niet te krijgen zijn ... en vindt dat erg jammer blijkbaar. Na een Nederlandse groet verlaten we Lake Crescent, het was erg mooi. Maar toch ook weer benieuwd naar de volgende bestemming gaan we via weg 101 die om het Olympic park heen loopt in westelijk richting naar Forks. We zien veel houttransporten onderweg. Er zullen hoop ik toch wel genoeg bomen blijven staan? Er is een houtmuseum in Forks maar dat slaan we over. Wel bezoeken we kort een grote zaak genaamd Outfitters waar ze naast een supermarkt een soort Zeeman hebben en een espressobar. Aangezien de normale American koffie voor ons onder de categorie slootwater valt nemen we alleen nog espresso koffie of espresso macchiato, die wordt vers gezet en is lekker sterk. Tevens koopt Frans hier pijptabak voor zijn pijprokende medewerker. Hij waardeert het erg om tabak uit alle windstreken te roken. Dus kleine moeite, groot plezier. Na deze cafeïnestoot gaan we door naar Hoh Rain Forest. Bij het visitors center begint de wandeling die we willen doen The Spruce Nature Trail die door het regenwoud gaat en langs de Hoh River. Met een regenval van 4 meter per jaar (niet te geloven toch als je bedenkt dat er in NL max. 90 cm. valt en dat vinden we al meer dan genoeg!) DE regenplek van de staat Washington. Hier treffen we bomen van 80-90 meter hoog en ca. 10 meter omtrek. De Rain Forest Douglasspar is zelfs 91 m. hoog en 11 m. doorsnede. Het is interessant om te weten dat men de omgevallen of omgewaaide bomen laat liggen met het doel dat deze dienen als ‘nurse log’ ofwel voedsters van jonge bomen en planten. Dus waar zij vallen ontstaat nieuw leven. Dit regenwoud tref je maar op een beperkt aantal plekken op aarde aan en benadert een jungle, alleen dan buiten de tropen. Met sluiers van mossen, lianen en veel varens en epifyten (planten die niet in aanraking komen met de aarde) die groeien en bloeien op de bemoste stammen doet het erg mysterieus aan. Geen wonder dat de films Twilight (zelf niet gezien) hier zijn opgenomen, zeker in het duister is het een bizarre omgeving kunnen we ons voorstellen. We hebben trouwens vandaag al wild gespot ook! De broer van Rudolph the Rendeer (hij had geen rode neus) en ook nog een mooie Woody Woodpecker met rode kuif.
We gebruiken na de wandeling onze vers gekochte broodjes en beleggen die met wat we voorradig hebben nl. pindakaas en smeerkaas en eten dat met wat fruit op een picknickset bij de parkeerplaats. Dan is het tijd om door te gaan naar onze eindbestemming van vandaag en dat is Kalaloch aan de kust. Het miezerregentje is inmiddels opgehouden en de zon komt ervoor in de plaats. Onderweg doen we het mooie Ruby Beach aan met een strand van grote stenen waaronder Pebbles, platte zwarte stenen. Er liggen hier veel boomstammen op het strand. Gevaarlijk bij vloed, want dan kunnen ze gaan drijven. Hier tref je sea stacks, rotsen midden in zee, aan. Gaan terug naar de auto en na een klein kwartier rijden zijn we bij onze accommodatie. Eerst maar een drankje op het zonnige terras. Betalen kan niet, het electronische systeem ligt plat. Laat maar zitten zegt de bediende. Dat kan hier nog, zonder betalen. We reserveren gelijk het resto voor vanavond, het is niet zo groot en ja iedereen heeft rond 7 uur trek. We hebben trouwens een kamer in de Seacrest building met zeezicht over de huisjes heen en lekker zonzijde. Ook hier op het complex diverse gebouwen, een restaurant, winkel, benzinepomp. Tegenover het complex een rangerstation. De ligging is schitterend boven het strand van de woeste Pacific Oceaan. Er ligt ook hier allerlei drijfhout op het strand, dus om bij de zee te komen moet je eerst tussen de boomstronken door: best ingewikkeld. Het lijkt of je in het midden van een groot mikadospel loopt. Heel veel meeuwen hier op het strand en ze zijn niet schuw. Opvallend hier aan de kust de borden met een Tsunami waarschuwing en een pijl welke kant uit te gaan in geval van een zeebeving.
Na een fijne strandwandeling is het goed toeven op ons balkon in de zon. We ervaren het restaurant van de lodge: goed eten en redelijke prijzen, dat was een mooie meevaller. Ze hebben hier wederom geen tv’s en airco en ook geen internet! De dichtstbijzijnde mogelijkheid is 35 mijl noordelijk of 35 mijl zuidoostelijk. Ja,ja anno 2011. Morgen gaan we echter toch naar Lake Quinault lodge en daar in de lobby zouden we een signaal moeten kunnen oppikken.

Het slapen wilde vannacht niet zo lukken. De reden? Het constante geluid van de bulderende zee! Nu houden we ook niet van slapen met alles potdicht, dus er stond aan de zeekant een raam open. Ach, we halen het wel weer in. Het is vochtig vandaag, de straten zijn nat en het is bewolkt. Volgens de mensen hier klaart het echter in de loop van de dag op, het is niet voor niets regenwoud zeggen ze erbij. Na het ontbijt gaan we het zuidelijke deel doen van het park, want morgen hebben we een lange rit te gaan en waarschijnlijk niet het geduld dan nog stops te maken aan het begin van de tocht. We vertrekken naar Lake Quinault, aan de zuidzijde van het meer ligt het Ranger Station en Lake Quinault lodge. Hier hebben we inderdaad Internet en onder het genot van een heerlijke (Starbucks) espresso in de hal van de lodge zetten we het verslag erop. De nemen wat foto’s binnen en buiten van de lodge, het is een prachtig oud gebouw uit 1926 en werd in 3 maanden gebouwd. Heel sfeervol en een beetje chique wel. Dan Lake Quinault zelf: een rustig meer aan de rand van het regenwoud en een oase van rust. Je kunt het haast omschrijven als een perfecte locatie voor een misdaadverhaal. De lodge ligt tussen de bomen en bloemen. Een vergelijking met Lake Crescent is snel gemaakt en wij vonden Crescent toch iets mooier en knusser door de bergen rondom dat meer. Via de trailguide weten we dat onze van te voren uitgekozen wandeling aan de noordkant van het meer is. Dus rijden we in een kwartiertje om het meer heen en komen dan bij het begin van de Kestner homestead trail. Die loopt door het regenwoud en bossen met veel maples (esdoorns). We ervaren wederom de aparte sfeer van je zou bijna zeggen de rimboe. Onderweg een warme burrito gekocht voor wel $ 1,18 en het smaakte nog ook.Dat zijn nog eens prijzen. ‘s Middags keren we terug naar de kust en gaan naar Beach nr. 2 (de stranden hebben hier nummers in plaats van namen). Het is inmiddels weer aangenaam warm en zonnig geworden. Daar voert een pad met veel treden naar beneden en het strand bestaat uit grijs/zwart zand en stenen. Hier allerlei rotsen in zee en daartussen bevinden zich de getijdenpoelen. Het is jammer genoeg geen eb meer maar we zien veel zeeanemonen en felgekleurde zeesterren. Juist op dat moment is de batterij van het fototoestel op … altijd het verkeerde moment en de nieuwe batterijen liggen in de auto ver boven ons. Dus nooit meer een toestel op batterijen kopen. We pauzeren nog op het strand voor een appeltje en beginnen vervolgens de klim omhoog. We gaan terug naar onze acco, kopen nog extra batterijen bij het winkeltje en lezen een uurtje in de zon op het balkon. Eind van de middag betrekt het en koelt het erg af. ’s Avonds eten we in de lodge met uitzicht op zee en hebben allebei een heerlijk gerecht. .